July 28, 2012

என்டோசல்பான் - உயிரை உறிஞ்சும் பூச்சிக்கொல்லி

3 comments:

அலுவலகம் முடிந்து வீடு திரும்பியதும், இன்றைய செய்திகள் பற்றி இணையத்தில் உலவியபோது ‘என்டோசல்பான்’ பற்றிய செய்தி அதிகமாக அடிபட்டது. உச்ச நீதி மன்றம் மத்திய அரசிடம் என்டோசல்பான் பற்றி விளக்கம் கேட்க, அதற்கு மத்திய அரசு கொடுத்த விளக்கம்தான் இன்று ஊடகம், இணையம் என்று அனைத்து இடங்களிலும் பரபரப்பான விவாதப் பொருளாகிவிட்டது.


 அதாவது, சென்ற ஆண்டு மே மாதமே, உச்சநீதி மன்றம் என்டோசல்பான் தயாரிக்கவும், பயன்படுத்தவும் தடை விதித்திருந்தது. இந்த ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம், என்டோசல்பான் தயாரித்த மூன்று நிறுவனங்களின் கையில் உள்ள மூலப்பொருட்களின் அளவு, மற்றும் அவற்றை அகற்றும் வழிமுறைகளைப் பற்றியும் மத்திய அரசை கேட்டிருந்தது.

அதற்கு மத்திய அரசு, “என்டோசல்பானை பயன்படுத்தாமல் அப்படியே அகற்றுவது சுலபம் அல்ல என்றும், மேலும் அரசுக்கு நஷ்டம் வரும் என்றும் அறிக்கை சமர்பித்துள்ளது. அதனால் கேரளா, கர்நாடகா [இந்த இரு மாநிலங்களிலும், அந்தந்த அரசே என்டோசல்பான் பயன்பாட்டுக்கு தடை விதித்துள்ளது.] நீங்கலாக மற்ற அனைத்து மாநிலங்களிலும் என்டோசல்பானை பயன்படுத்த அனுமதி கேட்டும் அந்த அறிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது”.

மத்திய அரசின் இந்த அறிக்கைதான் விவசாயிகள் மத்தியில் பெரும் அதிர்ச்சியையும் சலசலப்பையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. என்டோசல்பான் பற்றி ஏற்கனவே ஓரளவு தெரிந்தாலும், அதனைப் பற்றி முழுமையாகத் தெரிந்துகொள்ள இணையத்தை மேய்ந்த பொழுது முகநூலில், வேளாண்மை குழுமத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளர் திரு.Balachandran Ruthramoorthy அவர்கள் அனைத்து தகவல்களையும் திரட்டி ஒரு பதிவிட்டிருந்தார். அவரின் அனுமதியோடு அந்த கட்டுரையை உங்களுக்காக இங்கே கொடுத்திருக்கிறேன். 

இனி கட்டுரையை படியுங்கள்:

******
நன்றி (வேளாண் நண்பர்கள்)
******
1950களில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட என்டோசல்பான் எனப்படுகின்ற இப்பூச்சிக் கொல்லி மருந்து, உலகெங்கும் தொட பயன்படுத்தப்பட்டு வந்ததன் விளைவாக பல்வேறு நாடுகள் இதனால் பாதிப்பைச் சந்தித்தன. பல்வேறு நாடுகளில் என்டோசல்பான் தெளிக்கப்பட்ட நீரைப் பருகிய கால்நடைகளும், மீன்களும் இறந்து போயின. இதனைத் தொடர்ந்து பயன்படுத்திய உழவர்கள் மடிந்தனர் அல்லது நோய்வாய்ப்பட்டனர். 2002ஆம் ஆண்டு இம்மருந்து நீரில் நச்சுத்தன்மையை பாய்ச்சுவதாகக் கூறி வடஅமெரிக்க மீன் மற்றும் வனத்துறையினர் இம் மருந்தைத் தடை செய்ய பரிந்துரைத்தனர். இவ்வாண்டு வரை ஏறத்தாழ 80க்கும் மேற்பட்ட நாடுகள் என்டோசல்பான் மருந்துகளை தடை செய்துள்ளன.

1995ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய நாட்டு சுற்றுச்சூழல் திட்டம் (United Nations Environment Programme - UNEP) மனிதர்களுக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் வேதிப் பொருட்களை தடை செய்ய வலியுறுத்தியது. இதன் விளைவாக மே 2001இல் ஸ்டாக்ஹோம்மில் முடிவு எட்டப்பட்டு மனித இனத்திற்கு கேடு விளைவிக்கும் பல்வேறு வேதிப்பொருட்கள் அடங்கிய பட்டியலை வெளியிட்டது. 2009ஆம் ஆண்டு இப்பட்டியலில் என்டோசல்பானை சேர்க்கவும் அவ்வமைப்பு ஒப்புக் கொண்டது.

இப்பட்டியலில் என்டோசல்பானை சேர்த்தால், உலகளவில் அப்பொருளைப் பயன்படுத்த தடை விதிக்கப்படும். இதனால் இதனை உற்பத்தி செய்யும் தனியார் பெருநிறுவனங்கள் நட்டமடையும். உலகளவில் அதிகமாக பயன்படுத்தும் நாடாக விளங்கும் இந்திய அரசு, உலகமயப் பெருமுதலாளிகளுக்கு ஏற்படும் இந்த நட்டத்தை தடுக்கவே, இம் மருந்தை தடை செய்ய விரும்பவில்லை. ஸ்டாக்ஹோம் ஒப்பந்தத்தில் இம்மருந்தை இணைக்கவும் இந்தியா எதிர்க்கிறது.

என்டோசல்பான் மருந்திற்கு பதிலாக, மனித இனத்திற்கு கேடு விளைவிக்காத மற்றொரு பூச்சிக்கொல்லி மருந்தை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்றும் சிலர் கூறுகின்றனர். இது தீர்வல்ல. மனித இனத்திற்கு கேடு விளைவிக்காத செயற்கையான வேதிப்பொருட்கள் என ஒன்றும் இருக்க முடியாது. என்டோசல்பான் போன்ற பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகள் மட்டுமின்றி, உழவர்களின் உயிரைப் பறிக்கும் அனைத்து விதமான பூச்சிக் கொல்லிகளையும் நாம் முற்றிலும் புறக்கணித்தே ஆக வேண்டும்.


1990களில் இருந்தே இதன் பாதிப்புகள் பெரிய அளவில் வெளிப்பட்டு வந்த நிலையில், கேரள அரசும் இந்திய அரசும் இணைந்து இதுவரை 11 குழுக்கள் அமைத்து இது குறித்து விசாரணை நடத்தியிருக்கின்றன. ஆனால் நிரந்தரத் தீர்வு ஒன்றும் எட்டப்படவில்லை.

வெறும் பூச்சிக் கொல்லி மருந்து என அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு பயன்படுத்தப்பட்டு வந்த என்டோசல்பான், பூச்சிக் கொல்லி மருந்து மட்டுமல்ல மனித உயிர்களைக் காவு வாங்கும் உயிர்க்கொல்லியாகவும் அது செயல்பட்டு வந்ததை பல்வேறு தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்களும், அரசு சாரா அமைப்புகளும் அவ்வப்போது ஆய்வு செய்து வெளியிட்டு வந்தன.


முதியவர்கள், இளைஞர்கள், இளம்பெண்கள் மட்டுமின்றி கருவில் இருந்த குழந்தைகளையும் பாதிப்படையச் செய்த இந்த பூச்சிக் கொல்லி மருந்து ஆண்டுக்கு 3 முறை என 1978லிருந்து 2001ஆம் ஆண்டு வரை கேரளாவின் காசர்கோடு மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள முந்திரிப் பயிர்களில் தெளிக்கப்பட்டு வந்ததாகக் கேரள அரசு இது குறித்து ஆராய்ந்து அளித்த தமது ஆய்வறிக்கையில் தெரிவித்துள்ளது. கேரள முதல்வர் அச்சுதானந்தன் இம் மருந்தை இந்திய அளவில் தடை செய்ய ஒருநாள் அடையாள உண்ணாநிலை மேற்கொண்டார். ஆனால், இந்திய காங்கிரஸ் அரசு இம்மருந்தை தடை செய்ய விரும்பவில்லை என அறிவித்தது.

என்டோசல்பானில் ஏற்பட்ட பாதிப்புகளை கணக்கில் கொண்டு, 2001ஆம் ஆண்டு திருமதி. லீலா குமாரி என்பவர் கேரளாவின் மாவட்ட நீதிமன்றம் ஒன்றில், என்டோசல்பான் தெளிப்பதற்கு இடைக்காலத் தடை ஆணையைப் பெற்றார். எனினும், பூச்சிக் கொல்லி மருந்து நிறுவனங்களின் தலையீட்டால் இந்தத் தடை தகர்க்கப்பட்டது. பின்னர், 2003இல் கேரள உயர்நீதி மன்றம் என்டோசல்பான் மருந்தைத் தெளிக்க தடை விதித்த மாவட்ட நீதிமன்றத் தீர்ப்பை உறுதிப்படுத்தி மீண்டும் தடைஉத்தரவு பிறப்பித்தது. தொழில் வழி சுகாதாரத்திற்கான தேசிய நிறுவனம் அளித்த அறிக்கையை முன்னிட்டு கேரள அரசு அம் மருந்தை நிரந்தரமாகத் தடை செய்தது.


ஜூன் 9-2011 இல் வெளியான செய்தி இது

எண்டோசல்பான் - உயிரை உறிஞ்சும் பூச்சிக்கொல்லி ( Human killer Pesticide Endosulfan )


கேரளாவின் என்மகஜே பஞ்சாயத்தில் உள்ள படர் கிராமத்தில் வசிப்பவர், நாராயண பட். அவரது தந்தை புற்றுநோயினால் தாக்கப்பட்டு மரணமடைந்தார். தாய் சிறுநீரகப் புற்றுநோயால் இறந்தார். 35 வயதான அவரது தங்கையும், 22 வயதான மருமகனும் வலிப்பு நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். இன்னொரு மருமகன் விஷ்ணுவுக்கு வலிப்பு நோயின் பாதிப்போடு மனநிலை பாதிப்பும் இருந்தது. விஷ்ணுவின் இரத்தத்தை பரிசோதித்துப் பார்த்த போது அவரது இரத்தத்தில், 108.0 பி.பி.எம். (Parts-Per-Million) அளவிற்கு என்டோசல்பான் (Endosulfan) என்கிற பூச்சிக் கொல்லி(?) மருந்து இருந்ததைப் பரிசோதனையில் கண்டறிந்தனர்.

2002 இல் ஆறு வயதான சிறுவன் பாலகிருஷ்ணன் மூளையில் கட்டி ஏற்பட்ட நிலையில் இறந்து போக, அவனைக் காப்பாற்றுவதற்கு வசதி, வாய்ப்புகள் ஏதும் இல்லாத நிலையில் விதியென அவனை அழுகையுடன் வழியனுப்புகின்றனர், அவனது ஏழைப் பெற்றோர்.

நாராயண பட், பாலகிருஷ்ணன் குடும்பத்தைப் போல இவர்களது இருப்பிடத்தைச் சுற்றி அமைந்துள்ள பல்வேறு கிராமங்களிலும் இதுபோன்ற கொடுமைகள் அரங்கேறிக் கொண்டிருந்தன. மனிதர்களுக்கு மட்டுமின்றி, அப்பகுதி மக்களால் வளர்க்கப்பட்டு வந்த கால்நடைகளுக்கும் உடற்கோளாறுகள் ஏற்பட்டு அவதிப்பட்டன. நரம்பு மண்டல பாதிப்புகளுடனும், மனநிலை பாதிப்புகளுடனும், உடல் ஊனமுற்ற நிலையிலும் குழந்தைகள் பிறந்தன. வயதானவர்களுக்கு தோல்நோய், புற்றுநோய் என பல்வேறு பாதிப்புகளும் உண்டாகின. இந்த அசாதாரண உடற்கோளாறுகளின் மூல காரணத்தைக் கண்டறிய யாரும் அவ்வளவு சிரமப்படவில்லை. அவர்கள் வாழும் பகுதி முழுவதிலும் கேரள அரசின் முந்திரித் தோப்பில் தெளிக்கப்பட்டு வந்த என்டோசல்பான் என்கிற பூச்சிக் கொல்லி மருந்தின் பாதிப்பே இது என்று கண்டு பிடிக்கப்பட்டது.

ஏறத்தாழ 1978லிருந்து கால் நூற்றாண்டாக அந்தப் பகுதியில் 15க்கும் மேற்பட்ட கிராமங்களில் உள்ள முந்திரித் தோப்புகளில் தெளிக்கப்பட்டு வந்த இப்பூச்சிக் கொல்லி மருந்தால் தான் அப்பகுதி முழுவதிலும் வாழும் மக்கள் பல்வேறு உடற்கோளாறுகளால் பாதிக்கப்பட்டு உயிரிழந்து வந்ததும் வெளிச்சத்திற்கு வந்தது.

அம்மருந்து கேரளாவில் மட்டுமின்றி, கர்நாடகத்திலும் தடை செய்யப்பட்டது. ஆனால், இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள மற்ற மாநிலங்களில் இது பயன்பாட்டில் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியக் காங்கிரஸ் அரசு என்டோசல்பான் மருந்தைத் தடை செய்ய மறுத்து வரும் நிலையில், இந்திய அரசின் அம்முடிவுக்கு எதிரான போராட்டம் வலுத்து வருகின்றது. உலகளவில் என்டோசல்பானை அதிகளவில் பயன்படுத்தும் முதன்மை நாடு இந்தியாவே என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது.

உணவை உற்பத்தி செய்து உலகின் பசியாற்றும் உழவுத் தொழில் இன்றைக்கு உலகமயப் பொருளியல் வளர வளர நலிந்து போயுள்ளதை நாம் அறிவோம். ஆயினும், உணவு உற்பத்தியை தேவை அடிப்படையில் செய்யாமல், இலாபத்தின் அடிப்படையில் செய்திட பூச்சிக் கொல்லி மருந்து உள்ளிட்டவற்றை 'விஞ்ஞான வளர்ச்சி' என்ற பெயரில் பல்வேறு நாடுகளின் உழவர்களிடையே வலிந்துத் திணித்தது முதலாளியம்.

இரசாயன வேளாண்மை உழவர்களுக்கு இலாபம் தரவில்லை. மாறாகஅவர்களைக் கடனாளி ஆக்கியது. ஆனால் பூச்சிக் கொல்லி நிறுவனங்கள் இலாபத்தில் கொழுத்தன.

பருவநிலை மாறுதலால் புதிய புதிய நோய்கள் உருவாகி பயிர்களை அழிப்பது ஒருபுறம் இருந்தாலும், இரசாயனப் பொருட்களாலும் மருந்துகளாலும், பயிர்களை குறைந்த காலத்தில் வேக வேகமாக வளர்த்திட புதிது புதிதான வேதி மருந்துகளும், புகுத்தப்பட்டன. புதிய புதிய பூச்சிகளும், நோய்களும் பயிர்களைத் தாக்கின. பின், புதிதாக வளர்ந்த பூச்சிகளைக் கொல்வதற்கென பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகள் கண்டறியப்பட்டு, உழவர்களை அம்மருந்துகளின் மேல் மோகம் கொள்ள வைத்தன, மருந்து நிறுவனங்கள்.

உழவுத் தொழிலில் மட்டும் 2001ஆம் ஆண்டு உலகெங்கும் பயன்படுத்தப்பட்ட பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகளின் அளவு 5.05 பில்லியன் பவுண்டுகள் (5005 கோடி பவுண்டு) என சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு முகமை (Environmental Protection Agency - EPA) அமைப்பு கணக்கிட்டது. சற்றொப்ப 31.8 பில்லியன் டாலர்கள் மதிப்புள்ள பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகள் அவ்வாண்டு பயன்பாட்டில் இருந்ததையும் அது அறிவித்தது. இவை அனைத்தும் நம் பூமிப்பந்தின் மீது நடத்திய இரசாயனத் தாக்குதலால் எத்தகைய மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்று எண்ணும்போது அதிர்ச்சியே மேலிடுகின்றது. இவ்வாறு உற்பத்தி செய்யப்படும் பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகள், அவை எதை அழிக்க பயன்படுத்தப்படுகின்றனவோ அதைத் தவிர 98 விழுக்காட்டுப் பொருட்கள் மீதே பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதாக ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.


  
இனி நான்:

பூச்சிக்கொல்லி என்ற பெயரில் நம் கையில் விஷத்தை கொடுத்து நம்மையே திங்க சொல்கிறார்களே!! இது சரிதானா நண்பர்களே!!?? யோசியுங்கள். நமது அடுத்த தலைமுறைகளுக்கு நன்மை பயக்கும் முடிவை எடுக்கும் முக்கியமான ஒரு காலக் கட்டத்தில் இருக்கிறோம். இப்போது நாம் எடுக்கும் முடிவுதான் நமது அடுத்த சந்ததியினர் எப்படிபட்ட வாழ்க்கையை வாழப் போகிறார்கள் என்பதை தீர்மானிக்கும். என்டோசல்பான் என்றில்லை. பூச்சிக்கொல்லி என்ற பெயரில் எந்த விஷத்தையும், நம் மண்ணில் நாம் விதைக்கக் கூடாது. ஆகவே நண்பர்களே!! இந்தக் கட்டுரையை பத்தோடு பதினொன்று என்று விட்டுவிடாமல், முடிந்த வரையில் அனைவரையும் சென்று அடையும் வகையில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். இனி விடியும் உலகம் ஆரோக்கியமாக விடியட்டும்.

 சிறிய பின்வீச்சு:

சில மாதங்களுக்கு முன், வயலில் அப்பாவோடு வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் போது அவருடன் நடந்த உரையாடல் இது:

"அப்பா! நம்ம வயல்லயும் செடிங்களுக்கு என்டோசல்பான் தெளிக்கிறீங்களா?" என்று கேட்டேன்.

"அதெல்லாம் கிடையாது. ஆரம்பத்துல கொஞ்ச நாள் வாங்கினேன். ஆனால் இப்போ எல்லாம் அதை வாங்குறது கிடையாது." என்று அப்பா கூறினார்.

மனதில் ஒரு இனம் புரியாத நிம்மதி வந்தது. ஆனாலும் அந்த நிம்மதியை முழுமையாக அனுபவிக்க முடியவில்லை. காரணம் பசுமைப் புரட்சியின் நீட்சியாக, இன்றும் செயற்கை உரங்களைக் கொண்ட விவசாயத்தை விடாமல் அப்பா தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்.

செயற்கை உரங்களின் பாதிப்புகளையும், இயற்கை விவசாயத்தின் அருமையும், அதன் பலன்களைப் பற்றியும் அப்பாவிடம் எடுத்துக் கூறி அவர் மனதை மாற்றும் முயற்சியில் இப்போது ஈடுபட்டிருக்கிறேன்.

வியசாயக் குடும்பத்தில் இருந்து வந்த நண்பர்களே!! நமக்கு பொறுப்பு இன்னும் அதிகமாகவே இருக்கிறது. உண்மை நிலையை உணர்ந்து கொள்ளுவோம். ஆரோக்கியமான வழி காண்போம்.!!!

‘யாவரும் நலம்'

July 10, 2012

நான் ஈ

4 comments:


தமிழ் சினிமாவில் விலங்குகள் நடிப்பது நமக்கு ஒன்றும் புதிதல்ல. விட்டலாச்சாரியார் காலம் தொட்டு, இப்படி விலங்குகளை நடிக்க வைப்பது வழக்கமான ஒன்றுதான். அதை ராம.நாராயணன் இன்னும் பரவலாக விரிவுபடுத்தினார். அவர் படங்களில்தான் ஆடு, மாடு, குரங்கு, பாம்பு என்று ஒரு விலங்குப் படையே நடித்திருக்கும். “பொண்ணு டைப் அடிக்கிற மாதிரி படம் எடுத்தேன். யாரும் கண்டுக்கல. பாம்பு டைப் அடிக்கிற மாதிரி படம் எடுத்தேன். மக்கள் அமோக ஆதரவு கொடுத்தார்கள்.” என்று அவர் தன்னிலை விளக்கம் வேறு கொடுத்தார். அந்த வரிசையில் தமிழ் சினிமாவின் பரிணாம வளர்ச்சியின் அடுத்த கட்டமாக விலங்குகளின் வரிசையில்,ஒரு ஈ நடித்திருக்கும் படம்தான் ‘நான் ஈ’.


 கதை என்னவோ எப்பவுமே நாம் பார்த்தும் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் அதே பழி வாங்கும் கதைதான். ஒரு ஊர்ல ஒரு காதலன், காதலி. ஆனால் அந்த காதலியின் மேல் வில்லனுக்கும் ஒரு கண். அவளை அடைய தடையாக இருக்கும் காதலனை, வில்லன் கொன்று விடுகின்றான். இறந்து விட்ட காதலன், ஒரு ஈயாக மறு ஜென்மம் எடுத்து, வில்லனை அழித்து, தனது காதலியை காப்பதே இந்த படத்தின் கதை. பொதுவாக சினிமா விமர்சனம் எழுதும்போது நான் அந்த படத்தின் கதையை கூறுவதில்லை. படம் பார்க்கும்போது சுவாரஸ்யம் குறைந்துவிடக் கூடாதே என்பதுதான் காரணம். ஆனால் இந்த படத்திற்கு கதையை கூறுவதனால் யாதொரு பாதகமும் இல்லை. காரணம், இந்த படத்தை காட்சிகளால் கொண்டு சென்ற விதம். சுமார் இரண்டேகால் மணி நேரம், கவனத்தை சிதற விடாமல் படம் மட்டுமே பார்த்து எவ்வளவு நாள் ஆச்சு?

ஒரு ஈயை வைத்து எப்படி கதை சொல்லியிருப்பார்கள் என்ற சிறு ஆர்வத்திலேயே படம் பார்க்க சென்றிருந்தேன். தெலுங்கு ‘ஈகா’ இங்கு மொழி மாற்றி தமிழில் வெளியிட்டிருப்பார்களோ என்ற ஐயமும் கூடவே இருந்தது. காரணம், உதட்டசைவு ஒன்றாக இருக்க, வார்த்தைகள் வேறாக வந்து விழுவது படத்தின் மீதான ஈர்ப்பையே குறைத்து விடும். அப்படியும் சமீபத்தில் என்னை ஈர்த்த மொழி மாற்று திரைப்படம் ‘உருமி’. நிற்க. இப்படி தெலுங்கு தேசத்தில் இருந்து வந்த படம் என்ற காரணம் என்னை தடுத்தாலும், ‘ஈ’யை மையமாகக் கொண்ட படம் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக படம் பார்க்க சென்றேன். இயக்குனர் எஸ்.எஸ்.ராஜமௌலி எனது நம்பிக்கையை மோசம் செய்யவில்லை. மாறாக அவரது மற்ற 8 படங்களையும் தேடி பார்க்கும் அளவுக்கு எனது ஆர்வத்தை தூண்டி விட்டார். ஆமாம். இது அவரது ஒன்பதாவது வெற்றிப் படம்.


முதல் பாதியில் ஒரு முக்கால் மணி நேரம் வெறும் காதல் படமாக செல்ல, நாயகன் நானி இறந்து ஈயாக பிறப்பெடுத்த பின்தான் படம் அசுர வேகத்தில் செல்கிறது. படத்தின் முக்கால்வாசி பணம் வரைகலைப் பணிகளுக்காகவே செலவிடப்பட்டிருக்கிறது. மற்ற விலங்குகள் என்றால் பயிற்சி கொடுத்து நடிக்க வைத்து விடலாம். ஆனால் ஒரு ஈயை எப்படி நடிக்க வைப்பது? அதற்குத்தான் இவ்வளவு செலவும். படத்தின் மொத்த செலவு 30 கோடியாம். அவர்கள் செலவு செய்ததும், பட்ட கஷ்டமும் வீண் போகவில்லை. மொத்த படக்குழுவினருக்கும் ஒரு பெரிய பூங்கொத்து. பாராட்டுகளும், வாழ்த்துகளும்.
இயக்குனருக்கு அடுத்து, தனித்த பாராட்டை அள்ளிக்கொள்பவர் ஒளிப்பதிவாளர் செந்தில்குமார். இல்லாத ஒரு ஈ. ஆனால் அது பயணிக்கும் பாதை, வேகம், ஒரு ஈயை காட்டும்போது அதை சுற்றியுள்ள பொருட்கள் தெரியும் விதம் என்று ஒவ்வொன்றையும் கவனத்தில் கொண்டு மிக அற்புதமாக படம் பிடித்துள்ளார். அதுவும் மாந்திரீக பூஜை [தெலுங்கு சினிமாவையும் மாந்திரீகத்தையும் பிரிக்க முடியாது போல..!!] செய்யும் அந்த ஒரு அறைக்குள்ளேயே ஈக்கும், குருவிகளுக்கும் நடக்கும் துரத்தல்கள் மிக அபாரம். அதே போலதான் அந்த விபத்துக் காட்சியும். ஒளிப்பதிவாளருடன் கூடவே அதே அளவு பாராட்டுக்களை பெற்றுக் கொள்பவர் வில்லனாக வரும் சுதீப். இல்லாத ஒரு ஈயை, இருப்பதாக கற்பனை செய்து கொண்டு, அதற்கு ஏற்றார் போல நடிப்பை வெளிப்படுத்துவது சாதாரண விஷயம் அல்ல. ஒரு நடிகன், சரியான ஒரு இயக்குனரிடம் மாட்டினால் எந்த விதத்திலும் வெளிப்படலாம் என்பதற்கு இவரும் ஒரு உதாரணம்.


படத்திற்கு பெரும் பலமாக இருப்பது மரகதமணியின் இசை. ஈ என்று சாதாரணமாக ஒதுக்கி விடாமல், அது செய்யும் சேட்டைகளை நம்மை ரசிக்க வைக்க இசை பெரும் பங்கு வகிக்கின்றது. அதுவும் ‘ஈடா..!! ஈடா..!!’ பாடலில் அதன் இசையும், பாடலுக்கு ஏற்றவாறு காட்சிப்படுத்திய விதமும் தொடர்ந்து கைத்தட்டல்களை அள்ளிக் கொண்டது. ஈ சம்பத்தப்பட்ட காட்சிகளில் இசையமைப்பாளர் தனிக் கவனம் செலுத்தியிருப்பது நன்று தெரிகின்றது.

நாயகி சமந்தா. கதையின் தேவைக்கேற்ப அழகாக வந்து போகிறார். நானி செய்யும் காதல் குறும்புகளால் ஈர்க்கப்படும்போதும், அதை வெளிக்காட்டாமல் அவரை அலைய விடும்போதும், ஈதான் நானி என்று அறியும் வேளையிலும், சுதீப்பை எதிர்பாராத வேளைகளில் சந்திக்கும்போது காட்டும் அதிர்ச்சியில் எனக்கும் நடிக்கத் தெரியும் என்று சொல்லாமல் சொல்லிவிடுகின்றார்.


படத்தின் இன்னொரு இனிய அதிர்ச்சி சந்தானம். மொக்கையாக எடுக்கப்படும் படங்களிலேயே சந்தானம் காட்சிகளை இணைத்து விளம்பரப்படுத்தும் இன்றைய சூழலில், சந்தானம் இருந்தும் அவரை முன்னிலைப் படுத்தாமல் ஈயை மட்டுமே நம்பி விளம்பரப்படுத்தி வெற்றியும் கண்டிருக்கிறார்கள் படக்குழுவினர். படத்தின் நடுவில் திடீரென சந்தானம் வந்து, வந்த வேகத்தில் காணாமல் போய் விடுகின்றார். சரி!! மற்ற படங்கள் போல சந்தானத்தை வைத்து படத்தை வியாபாரம் செய்யும் உத்தி என்று நினைத்தால், படத்தின் முடிவில் அதற்கும் ஒரு விடை வைத்திருக்கிறார் இயக்குனர். படம் முடிந்துவிட்டது என்று அவசர அவசரமாக அரங்கை விட்டு வெளியே ஓடியவர்கள், மீண்டும் திரும்பி வந்தார்கள். அவசரக்குடுக்கைகள்.

அப்புறம் இன்னொரு விஷயத்தை இங்கே சொல்லியே ஆகணும். இதுவரை அக்கட தேசத்திலிருந்து சொல்லியோ, சொல்லாமலோ அவர்கள் படங்களையும், நடனங்கள், காட்சிகள் என்று உருவி தமது படங்களில் வைத்துவிடுவார்கள் நமது தளபதிகளும், அடுத்த முதல்வர்களும். ‘சொந்தமா யோசிச்சு செய்ங்கடா’ என்று பலரும் திட்டியிருப்பார்கள். நானும் திட்டினேன். ஆனால் அப்படி திட்டியதற்கு இப்போது வருத்தப்படுகின்றேன். ஏனென்றால் படத்தில் ஈ செய்யும் பல சாகசக் காட்சிகள் நமது நாயகர்களை கிண்டல் செய்யும் விதமாகவே இருக்கிறது. அதுவும் படம் முடிந்தவுடன் வரும் அந்த இறுதி நடனக் காட்சி [ஐயையோ!! சொல்லிட்டேனே!!] மிக அற்புதம். அப்படி நம்ம நாயகர்கள் உருவி நடிக்கவில்லை என்றால் அந்த இறுதிக் காட்சியை ரசித்திருக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே!!

பலருக்கும் இது குழந்தைகளுக்கான படம் என்று படத்தை பார்த்த மாத்திரத்திலேயே தோன்றக் கூடும். ஈ செய்யும் சேட்டைகள் கண்டிப்பாக குழந்தைகளை ஈர்க்கும் என்பதில் எந்தவித ஐயமும் இல்லை. ஆனால் கொலை, காமம், வன்மம் என்று கலந்து கட்டிய இந்த படம் குழந்தைகளுக்கான படம்தானா? யோசிக்கத்தான் வேண்டியிருக்கிறது. 
எப்படியோ!! 'யாவரும் நலம்' என்றிருந்தால் மகிழ்ச்சிதானே!!

June 03, 2012

உருமி – பதினைந்தாம் நூற்றாண்டின் உறைவாள்

3 comments:
 
 
 
“வாஸ்கோ டா காமா 15ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியா வந்தார்.” இதுதான் வரலாற்றில் நான் வாஸ்கோ டா காமா பற்றி அறிந்திருப்பது. அதுவும் பள்ளியில் படிக்கும்போது இவரின் வருகைப் பற்றி உலக வரைபடங்கள் வரையும்போது பிரான்சில் தொடங்கி ஆப்ரிக்காவின் அடியில் திரும்பி இந்தியாவை வந்தடைவதாக ஒரு கோடு வரைவோம். அதிலும் பலரும் பலவிதமாக வரைந்து ஒரு வரலாற்றுக்கு பல கதைகள் சொன்ன கொடுமையும் நடந்தது. நாங்களும் அந்த கோட்டோடு வரலாற்றை மறந்து போனோம். ஆனால் வாஸ்கோ டா காமா இந்தியாவிற்கு எதற்காக வந்தார்? வந்த பின்னர் என்ன நடந்தது? என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமா? ‘உருமி’ திரைப்படத்தை பாருங்கள்.

உலகில் பல நாடுகளுக்கு வியாபாரம் பொருட்டு பயணிக்கும் வாஸ்கோ டா காமா ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் சில துணையாகக் கொண்டு இந்தியாவிற்கு வருகிறார். வந்த இடத்தில் நமது நாட்டில் விளையும் மிளகின் அருமையை தெரிந்து கொண்டு அதை வாங்கிச் செல்கிறான். நமது சமையலுக்கு பயன்படும் மிளகை அவர்கள் துப்பாக்கி குண்டாக பயன்படுத்த முடியும் என்று அறிகிறார்கள். அதனால் மீண்டும் ஒரு பெரும்படையுடன் இந்தியாவிற்கு வருகிறான் வாஸ்கோ. அப்போது கேரள சமஸ்தானத்தை சேர்ந்த ‘சிரக்கல் கொத்துவாள்’ தனது படையுடன் சென்று மோதி உயிர் விடுகிறான். அதை கண்டு அவன் மகன் எப்படி வாஸ்கோவை பழி வாங்குகிறான், தனது சொந்த உணர்வுக்காக பழி வாங்குவது என்றில்லாமல், அது எப்படி அந்நிய ஆதிக்கத்தின் முதல் போராட்டமாக அமைந்தது என்று காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார் இயக்குனர் சந்தோஷ் சிவன்.

படம் மொத்தமும் வாஸ்கோவின் வருகையும் அதன் பின்னர் அவன் மரணம் வரை நிகழும் நம் மக்களின் போராட்டம்தான் என்றாலும் அது இந்த தலைமுறைக்குப் புரிய வேண்டுமே!! உருமியின் கதை நிகழ்காலத்தில் தொடங்குகிறது. பிரித்விராஜ், பிரபுதேவா இருவரும் நண்பர்கள். இன்றைய தலைமுறையின் அடையாளமாக குடியும், கூத்துமாக வெட்டியாகப் பொழுதை கழிக்கிறார்கள். அப்போது ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனம் பிரித்வியின் பூர்வீக நிலத்தை, அங்கு கிடைக்கும் கனிம வளங்களுக்காக விலை பேச வருகிறார்கள். ஆனால் அந்த இடத்தில் ஒரு பள்ளி இருப்பதால் அந்த இடத்தை விற்பதில் சிக்கல். அந்த சிக்கலை தீர்த்து, நிலத்தை விற்று பணத்தைப் பெற்றுக்கொள்ள தன் ஊருக்கு வருகிறார் பிரித்வி. அந்த நிலத்தை ஒட்டி வாழும் பழங்குடியினர் அவர்களைக் கடத்தி செல்கிறார்கள்.
 
 
பழங்குடியினர் தலைவனான ஆர்யா, பிரித்வியை தனியே அழைத்து அவரது தலைமுறைப் பற்றியும், அதன் வரலாற்றையும் சொல்கிறார். தமது முன்னோர்கள் தங்களது நிலத்தை அன்னியரிடமிருந்து காக்க அவர்களது போராட்டங்கள், செய்த தியாகங்கள் என்று எல்லாவற்றையும் அறிந்து கொள்கிறார். சமூகம் பற்றி எந்த அக்கறையும் இல்லாமல் விட்டேத்தியாக சுற்றிக் கொண்டிருந்த பிரித்வி, தற்போது தனது நிலை உணர்ந்து எடுக்கும் முடிவுடன் படம் இனிதே நிறைவுறுகிறது.

படத்தில் ஆச்சரியப்படுத்தும் ஒரு விஷயம் திரைக்கதையும், அதற்கான நடிகர்கள் தேர்வும். சரித்திரக் காலத்தில் நிகழும் சம்பவங்கள் அதே உணர்வுகளுடன் அதே கதாபாத்திரங்களால் நிகழ் காலத்திலும் நடப்பதாக அமைத்திருப்பது மிக நன்று. யார், யாரென்று அவர்தான் இவர் என்று திரை அரங்கில் ஆங்காங்கே விவாதமே நடைபெற்றது. அடுத்து பாராட்டப்பட வேண்டியவர் தமிழில் வசனம் எழுதிய சசிகுமரன். இந்த படத்தை வசனத்துக்காகவே மீண்டும் ஒரு முறை பார்க்கலாம். தமிழில் அவ்வளவு அடர்த்தி. அதுவும் அந்நிய ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான வசனங்களில் காரம் இன்னும் அதிகம்.

வரலாற்றுப் படங்களுக்கு மிகவும் நம்பகத் தன்மை ஏற்படுத்துவது கதை நிகழும் இடம், கதை மாந்தர்களின் ஆடை, ஆபரணங்கள் மற்றும் அவர்கள் பயன்படுத்தும் பொருட்கள்தான். இவை அனைத்தும் இந்த படத்தில் சரியாகவே அமைந்திருக்கிறது. உனக்கு எப்படி தெரியும் என்று கேட்கிறீர்களா? ரொம்ப சுலபம். வரலாற்றுப் படங்கள் பார்க்கும்பொழுது எந்த ஒரு விஷயமும் இடறாமல் கதை ஓட்டத்தில் நம்மை அழைத்து சென்றால் அது சரியான படமே!! இந்த படத்தில் எனக்கு எந்த ஒரு இடறலும் ஏற்படவில்லை.
 
 
 ஒளிப்பதிவாளர்களுக்கான உயரிய அமைப்பான American Society of Cinematographers (ASC)யில் சமீபத்தில் கௌரவிக்கப்பட்டவர். இந்தப் படம் அதற்கு சான்று. அதிரும் உருமி, யானையின் கால்கள், குதிரை குளம்புகளில் பட்டு தெறிக்கும் சேறு என ஒவ்வொரு காட்சியும் கண்ணில் ஒற்றிக் கொள்ளலாம் போல இருக்கிறது. சண்டைக் காட்சிகளில் வாள் வீச்சு, வேல் கம்பு, தெறிக்கும் ரத்தம், என களத்தின் உள்ளேயே நாம் இருப்பதை போன்ற உணர்வைத் தருகிறது. மொத்தத்தில் ஒளிப்பதிவின் தரம் இந்த படத்தில் மிக அற்புதம்.

நடிகர்கள் என்று பார்க்கப் போனால், பிரித்விராஜ், ஆர்யா, பிரபுதேவா, ஜெனிலியா, நித்யா மேனன், வித்யா பாலன், என்று ஒரு நட்சத்திரப் பட்டாளமே நடித்திருக்கிறார்கள். வரலாற்றின் கதாபாத்திரமாக ஒவ்வொருவரும் வருவதால் அவரவர்களின் பங்களிப்பை மிகச் சிறப்பாக அளித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் நான்கு காட்சிகளில் வந்து ஆடுவதற்கு தபு எதற்கு? அதிலும் close-up காட்சிகளில் ரொம்ப பயமுறுத்துகிறார். ஒருவேளை மலையாளத்தில் முக்கிய கதாபாத்திரமாக வருகிறாரோ?

இசையைப் பொறுத்தவரை பின்னணி இசை படத்திற்கு பலம் சேர்த்தாலும், இந்த வரலாற்றுப் படத்தில் பாடல்கள் எதற்கு? அனைவருக்கும் தெரிந்த வரலாற்றுப் படம் என்றால் ‘காந்தி’ திரைப்படத்தை சொல்லலாம். பாடலே இல்லாமல் வந்த அருமையான வரலாற்றுப் பதிவு. அதேபோலத்தான் உருமியும். வாஸ்கோ டா காமா ஒரு வரலாற்று நாயகன் அல்ல. நமது வரலாற்றில் நமது மண்ணை காக்கப் போராடியவர்கள்தான் உண்மையான நாயகர்கள் என்பதை கூற வந்த திரைப்படம். நேர்த்தியாக சொல்லியிருக்கும் இந்த படத்தில் பாடல்கள் மிகப் பெரிய தடை.

கண்ட மசாலா குப்பைகள் சினிமா என்று வந்து கழுத்தருக்கும் இந்த காலக் கட்டத்தில் இந்திய வரலாற்றில் ஒரு முக்கியப் பகுதியை மிகவும் அழகாகவும், செய்நேர்த்தியுடனும் படைத்து, சினிமா என்ற ஊடகத்தை மிகச் சரியாக பயன்படுத்தி இந்த படத்தை நமக்கு அளித்த இயக்குனர் சந்தோஷ் சிவன் அவர்களுக்கு மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள்.
 
 
நாம் நமது சுயத்தை உணராமல் என்று அன்னியரின் திறமையை பார்த்து மயங்குகிறோமோ அப்போதெல்லாம் அவன் நம்மை அடிமைப் படுத்த தயங்க மாட்டான். அன்று, நம் மக்கள் வீரத்தில் சிறந்தவர்களாக இருந்தார்கள். அதனால் இன்னும் வலிமையான ஆயுதத்தைக் கொண்டு நம்மை அடிமைப் படுத்தினான். இன்று நம் மக்கள் அறிவில் சிறந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் என்ற பெயரில் நமது அறிவைக் கொண்டே நம்மை அடிமைப் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறான்.

என்று நமது சுயத்தை நாம் உணர்கிறோமோ, அடிமை எண்ணத்தை கலைந்துவிட்டு என்று சுயமாக வாழ்கிறோமோ அன்றுதான் நமது வாழ்க்கைக்கு உண்மையான அர்த்தம் கிடைக்கும். ‘உருமி’ சொல்வதும் அதுதான்.

யாவரும் நலம்.


May 23, 2012

ஆட்டுக்கல் [23/05/2012]

2 comments:

இந்த வார ஆட்டுக்கல்லில் முக்கியமாக இரண்டு விஷயங்கள் பற்றி கூற இருக்கிறேன். இன்று அரைக்கப்படும் மசாலா கார மிளகாய் சேர்க்கப்பட்டு இருக்கும் அதிக கார சாரமாகவே!!

கல்வி வியாபாரம்:

yaavarumnalam


நேற்றுதான் +2 தேர்வு முடிவுகள் வெளியானது. இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் பத்தாவது தேர்வு முடிவுகளும் வந்துவிடும். +2 தேர்வு முடிவு வந்தவுடன் பிள்ளைகளும், பெற்றோரும் மதிப்பெண் பட்டியலை கையில் வைத்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு கல்லூரியாக ஏறி இறங்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். பல இடங்களில் கல்லூரியில் முன்கட்டணம் செலுத்தி பாடப்பிரிவை உறுதி செய்து கொண்டார்கள். அதுவும் எப்படி? நல்ல மதிப்பெண் எடுத்து counseling மூலம் அந்த கல்லூரியில் இடம் கிடைத்துவிட்டால் கட்டிய பணம் free seat-க்கான கட்டணமாகக் கொள்ளப்படும். இல்லையென்றால் management quota-க்கான முன்பணமாக எடுத்துக்கொள்ளப்படும். கல்வி வியாபாரம் என்ற முள்மரத்தில் ஒரு கிளை இது.

கல்லூரிகளில் நடக்கும் வியாபாரம் முள் மரம் என்றால், அப்போ பள்ளிக்கூடங்களில் நடக்கும் வியாபாரம்? நிச்சயமாக அவற்றை முள்மரத்தின் விதைகள் என்று கூறலாம்.

நான் நாமக்கல் மாவட்டம் ராசிபுரத்தில் உள்ள ஒரு தனியார் பள்ளியில் எனது பனிரெண்டாம் வகுப்பை முடித்தேன். மனப்பாடம் செய்யும் எந்திரமாக நாங்கள் எங்களையே உருமாற்றிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. (ஒரு சிலர் கணக்கு பாடத்தையே மனப்பாடம் செய்யும் அளவிற்கு நிலை முற்றிப் போயிருந்தது.)

நான் படித்த அந்த பள்ளி, இன்று அருகாமை இடங்களிலேயே தனது கிளைகளை பரப்பி கல்வி வியாபாரத்தில் நன்றாக வேரூன்றிவிட்டது. அதுவும் கவர்ச்சிகரமான பெயர்களுடன். இதுபோலதான் நாமக்கல் மாவட்டத்தில் சிறிய அளவில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட பள்ளிகள் இன்று மதிப்பெண் தொழிற்சாலைகளாக உருவெடுத்துள்ளது.

ஒவ்வொரு வருடமும் 10,+2 தேர்வு முடிவுகள் வரும்பொழுது நாமக்கல் மாவட்டம் குறைந்தது தலா இரண்டு இடங்களாவது பெற்றுவிடும்.
கடந்த பத்து வருடங்களில் கல்வி வியாபாரத்தின் தலைநகராக நாமக்கல் மாவட்டம் உருவெடுத்துள்ளது என்றால் அது மிகையில்லை. அதாவது விஷ விதைகளை உருவாக்கத்தில் நாமக்கல் மாவட்டம் தற்போது முன்னிலையில் உள்ளது.

இவையெல்லாம் களைய அரசு ஒன்றே ஒன்று செய்தால் போதும். சமச்சீர் கல்வியை உண்மையிலேயே சமச்சீராக செய்து, அரசுப் பள்ளிகளின் தரத்தை உயர்த்தினாலே இந்த தனியார் கல்வி வியாபாரிகளின் கொட்டம் தானாக கட்டுக்குள் வந்துவிடும்.

பெட்ரோல் வியாபாரம்:



எனக்கு விபரம் தெரிந்து நான் வண்டிக்கு பெட்ரோல் போடும்போது அதன் விலை லிட்டருக்கு 25 ரூபாய். அப்போதெல்லாம் விலையேற்றம் பைசா அளவிலேயே இருக்கும். அதனால் நம் அன்றாட வாழ்க்கையில் பெரிதாக ஏதும் பாதிக்கவில்லை. என்றைக்கு பெட்ரோல் விலையேற்றம் பைசாவிலிருந்து ரூபாய்க்கு தாவியாதோ அன்றிலிருந்தே நமக்கு ஏழரை துவங்கிவிட்டது. இந்த விலை ஏற்றத்திற்கு எண்ணை நிறுவனங்களும், அரசாங்கமும் சொல்லும் காரணம் 'நஷ்டம்'.

அந்த நஷ்டக் கணக்கை நீங்களே பாருங்கள்.



வருமானம் அதிகமானால் அவர்கள் அகராதியில் நஷ்டம் என்று அர்த்தம் போல.

சரி!! இந்த பெட்ரோல் வியாபாரிகளை எத்தனை நாள்தான் திட்டுவது என்று சலித்து சகித்து திரும்பினால், எங்களை திட்டுங்கள் என்று பெட்ரோல் பங்க் முதலாளிகள் முன்னால் வந்து நிற்கிறார்கள். அவர்கள் செய்யும் அழிச்சாட்டியம் அப்படி..!!

இன்று பெட்ரோல் விலை லிட்டருக்கு 7 ரூபாய் 54 பைசா ஏறிவிட்டது.

விலையேற்றம் அறிவிப்பு வந்தவுடன் பெட்ரோல் பங்க் முதலாளிகள் செய்த முதல் காரியம் பங்கை இழுத்து மூடியதுதான். இன்னைக்குதான் அனைத்து வண்டிகளிலும் ஒருசேர பெட்ரோல் காலியானது போல, திறந்திருந்த ஒரு சில பங்குகளில் அவ்வளவு கூட்டம். இரவு 10 மணிக்கு மேலும் பங்க் இருக்கும் இடங்களில் வாகன நெரிசல்.

ஏண்டா!! இப்படி அநியாயம் பண்றீங்க? இப்படி சம்பாதிக்கிற பணம் உங்களுக்கு செரிக்குமாடா? நொன்னைகளா!! நீங்க பண்ணின இந்த வேலைக்கு வாயில நல்லா அசிங்கம் அசிங்கமா வருது. நாகரீகம் கருதி இதோட நிறுத்திக்கிறேன்.

ஏதோ!! இன்னைக்கே குறைஞ்ச காசுல போடுற பெட்ரோல்-ல ஒரு வருஷம் முழுக்க வண்டி ஒட்டுராப்ப்ல அவசரப்பட்டு வாகன நெரிசலை ஏற்படுத்தும் பொது மக்களே!!! நீங்க இப்படி ஒண்ணு சேர்ந்து நிக்க வேண்டிய இடமே வேற..!!!

இப்படியே இருந்தோம்னா நாம உருப்படியா ஒரு ____ம் புடுங்க முடியாது.

எல்லோரும் நல்லா இருங்க..!!!!

யாவரும் நலம்!!

May 10, 2012

இரண்டாவது வெள்ளிக்கிழமை

No comments:
 
 
பள்ளி விடுதியில் தங்கிப் படிக்கும் மாணவனின் ஒரு விடுமுறையின் முன்னோட்டம் இது. தனியார் பள்ளி விடுதிகளில் படிக்கும் மாணவர்கள் அவ்வளவு சுலபமாக வீட்டிற்கு சென்று வர முடியாது. ஒவ்வொரு மாதமும் இரண்டாவது சனிக்கிழமை மட்டுமே அனுமதி அளிக்கப்படும். மாதம் முழுதும் அடைபட்டிருக்கும் இடத்திலிருந்து வெளியே செல்ல அனுமதி கிடைக்கிறதென்றால் அது விடுதலைதானே!!! என்ன? விடுதி மானவர்களுக்கு இரண்டு நாள் மட்டுமே விடுதலை. மீண்டும் தானாகவே வந்து அடைந்துகொள்ள வேண்டும். இப்படி ஒரு வாழ்க்கை வாழும் மாணவர்களின் விடுமுறை தினத்தை அவர்களோடு சேர்ந்து கொண்டாடலாம் வாருங்கள். 
 
yaavarumnalam.com
 
மூங்கில் குச்சியால், ஜன்னல் கம்பியில் தட்டும் ஒலி மெலிதாக, மிக மெலிதாகக் கேட்டது. எப்போதும் கேட்கும் ஒலித்தான், மற்ற நாளென்றால் தூக்கத்திலேயே ஒருவித வெறுப்பும், சோம்பாலும் வந்து மனதில் ஒட்டிக் கொள்ளும். அறைத் தூக்கத்திலேயே எழுந்து, தினக் கடமைகளை அட்டவணைப்படி செய்வது என்று அன்றையப் பொழுது சங்கடத்துடனேயே கழியும். ஒவ்வொரு நாளையும் சந்தோஷமாகக் கழிப்பது என்பது கட்டாயம் ஆக்கப்படும். ஒவ்வொரு வேலையையும் வேண்டா வெறுப்பாக செய்யத் தோன்றும்.

ஆனால் இன்று அப்படி இல்லை. தூக்கம் கலையும் பொழுதே அந்த நினைப்பு வந்து மனதில் ஒட்டிக் கொள்ளும். ஆம். இன்று இரண்டாவது வெள்ளிக்கிழமை. அந்த நினைப்பு வந்த மாத்திரத்திலேயே கண்ணில் ஒட்டியிருக்கும் தூக்கம் போகும் இடம் தெரியாது. இனம் புரியாத உற்சாகம் ஒன்று மனதில் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும். கட்டிலில் இருந்து எழும்போதே சுறுசுறுப்பு வந்து தோளில் கை போட்டு அழைத்து செல்லும். இதுவரை சண்டை பிடித்தவனை பார்த்து சிரிக்கத் தோன்றும். எப்போதும் பேஸ்ட் கடன் கேட்டு எரிச்சல்படுத்தும் சரவணனுக்கு இன்று கொடுக்கத் தோன்றும். அனைவரது முகங்களும் ஒன்றுபோல சிரிப்பை பூசிக் கொண்டிருக்கும். வழக்கத்தைவிட இன்றுதான் அனைத்து வேலைகளும் நேரப்படி நடக்கும். அவ்வப்போது கிடைக்கும் நேரங்களில் பையை தயார் செய்வதில் அனைவரும் ஆர்வம் காட்டுவோம். இதிலும் ஒரு சிலர் இருப்பார்கள். இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பே வேண்டியதை தயார் செய்ய ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.

காலை உணவின்போது எதிர்ப்படும் அனைவருக்கும் ஒரு புன்னகை வீசப்படும். பதிலுக்கு ஒரு புன்னகை பரிசாக கிடைக்கும். அன்று மட்டும் விடுதி காப்பாளருடன் சினேகமாக பேச சலுகை கிடைக்கும். வகுப்பிற்கு சென்றால் இன்னும் கொண்டாட்டம்தான். Day-Scholar என்று அழைக்கப்படும் வீட்டு மாணவர்கள் [நாங்கள் விடுதி மாணவர்கள் என்றால் அவர்களை வீட்டு மாணவர்கள் என்று அழைக்கலாம்தானே!!] எங்கள் சந்தோஷத்தை இன்னும் அதிகப் படுத்துவார்கள். “வீட்டுக்குப் போறேன். அப்பா, அம்மாவை பாக்கப் போறேன்!! என் செல்ல நாய்க்குட்டியுடன் விளையாடப் போறேன்” என்று எது சொன்னாலும் ரசிப்பார்கள். நமக்கு அது அளவிட முடியாத சந்தோஷம். அடுத்தவர் சந்தோஷத்தை ரசிப்பதும் அவ்வளவு இன்பமாகத்தானே இருக்கும். என்ன பேசினாலும் கேட்பார்கள். அளவு கடந்த சந்தோஷம் ஒரு சில நேரங்களில் எரிச்சலில் கொண்டு விட்டு விடும். அந்த நேரத்தில் “ஏண்டா இப்படி இம்சை பண்றே!?” என்று அலுத்துக் கொள்வார்கள். மனதில் எதுவுமே ஏறாது. மணி எப்போது நாலு அடிக்கும் என்று காலை முதலே எதிர்பார்ப்பு எகிறிக் கிடக்கும்.

ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் ஆசிரியர்கள் ஒவ்வொரு விதமாக சந்தோஷத்தை அதிகப்படுத்துவார்கள். பெரும்பாலும் அன்று வகுப்புகள் நடக்காது. என்ன பாடம் எடுத்தாலும் எங்க மண்டையில ஏறாதுன்னு அவங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். காலை வகுப்புகள் முடிந்து மதிய உணவிற்கு விடுதிக்கு வரும்போது நேராக சாப்பிட செல்லாமல் கால்கள் தன்னிச்சையாக எங்கள் பை இருக்கும் இடத்திற்கு செல்லும். ஏற்கனவே பார்த்து, பார்த்து வேண்டியதை எல்லாம் எடுத்து வைத்திருப்போம். ஆனாலும் மீண்டும் அனைத்தையும் சரி பார்த்த பிறகே சாப்பிட செல்வோம். அதுவும் அரை சாப்பாடுதான். நினைப்பெல்லாம் வீட்டில் இருக்கும்போது சாப்பாடாவது ஒண்ணாவது.

மீண்டும் வகுப்புக்கு செல்ல வேண்டும். காலையிலேயே ஒன்றும் நடக்கவில்லை. மதியம் மட்டும் பாடம் நடத்தவா போகிறார்கள். அனைத்து வகுப்புகளிலும் அவ்வப்போது கோரசாக குரலெலுப்பி அடிவயிற்றில் மீண்டும் சந்தோஷத்தை அதிகப்படுத்துவார்கள். பாடமே இல்லாமல் நகரும் அந்த வெள்ளிக்கிழமை அவ்வளவு இனிமை. ஆனாலும் ஒரு சில ஆசிரியர்கள் இருப்பார்கள். சரியாக கடைசி வகுப்பிற்கு வந்து கருமமே கண்ணாக பாடம் எடுப்பார்கள். அவ்வளவு கடுப்பாக இருக்கும். ஆனால் விடுவார்களா? அவர்கள் நினைத்தவரையில் பாடம் எடுத்துவிட்டுதான் ஓய்வார்கள். அவ்வளவு நல்லவர்கள்.
 
 
 
அப்போதெல்லாம் அனைவரிடமும் கைக்கடிகாரம் இருக்காது. ஓரிரு மாணவரிடம்தான் இருக்கும். நொடிக்கொரு முறை யாராவது அந்த பையன்களிடம் மணி கேட்டபடியே இருப்பார்கள். மதியம் இரண்டு மணி தாண்டிவிட்டால் மாணவர்களை அழைத்து செல்ல பெற்றோர்கள் ஒவ்வொருத்தராக வர ஆரம்பிப்பார்கள். தொலைதூரம் செல்லும் மாணவர்கள் என்றால் அவர்கள் சீக்கிரமே பெற்றோருடன் ஊருக்கு செல்ல அனுமதிக்கப் படுவார்கள். அந்த நேரத்தில் அந்த பையன் மீது பல பொறாமை கலந்த பார்வைகள் வந்து விழும். அனைத்தையும் ஒரு வெற்றி கலந்த சிரிப்புடன் ஒதுக்கிவிட்டு வேகமாக செல்வான். தப்பு.தப்பு. ஓடுவான். மணி மூன்றை தாண்டும்போது பெற்றோர் ஒவ்வொருத்தராக வகுப்பு ஜன்னலில் வந்து எட்டி பார்த்தபடி இருப்பார்கள். எங்களை வீட்டிற்கு அழைத்து செல்லும் சந்தோஷம் அவர்களுக்கு. “டேய்!! உன் அப்பாடா!! உன் அம்மா வந்திருக்காங்கடா!!” என்று சந்தோஷக் கூச்சல் அமைதியாக வரும். தங்கள் அப்பா, அம்மாவின் முகம் தெரியாதா என்ற எதிர்பார்ப்பில் வரும் கூச்சல் அது.  
 
 
மணி நான்கை தொட்டதும்தான் இருக்கும் கச்சேரி. விட்டால் போதுமென்று அனைவரும் வகுப்பை விட்டு விடுதிக்கு ஓடுவோம். அந்த ஓட்டத்தை மட்டும் பந்தயமாக அறிவித்தால் அனைத்து பதக்கங்களும் எங்களுக்குதான். அப்படி ஒரு ஓட்டம் ஓடுவோம். அதேபோன்றதொரு மன ஓட்டத்துடன் எங்களது பெற்றோர்களும் விடுதி வாசலில் வந்து நிற்பார்கள். உடை மாற்றி, பையை எடுத்துக்கொண்டு காப்பாளரிடம் கையெழுத்து போட்டு சொல்லிவிட்டு கிளம்பும்போது ஒரு சந்தோஷ பந்து வயிற்றில் அழுத்தும். பள்ளியின் நுழைவாயிலை கடந்து காலை எடுத்து வெளியே வைக்கும்போது அடிவயிற்றில் இருந்த பந்து மெல்ல உடல் முழுக்க விளையாட.. ஒரு புது உற்சாகம் ஊற்றெடுக்க... இரண்டு நாட்கள் விடுதலை பெற்று இதோ ஊருக்கு போகப் போறேன். மாதத்திற்கு ஒரு முறை இரண்டாவது வெள்ளிக்கிழமை வரத்தான் செய்கிறது. அந்த ஒவ்வொரு தினத்திலும் இந்த கொண்டாட்டங்கள் தொடரத்தான் செய்தன. ஒரே காரணம் வீட்டிற்கு போகும் சந்தோஷம்.

நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் நீங்களும் ஊருக்கு போங்க. உண்மையான சந்தோஷம் அங்கேதான் இருக்கு.

May 08, 2012

வழக்கும் என் சிந்தனைகளும்

1 comment:
வழக்கு எண் 18/9 திரைப்படத்தை அவ்வளவு சாதாரணமாக மற்றும் ஓர் திரைப்படம் என்று ஒதுக்கிவிட முடியாது. ஒரே திரைப்படத்தில் சமூகத்தின் அவலங்களையும் இவ்வளவு நேர்த்தியாக எந்த சமரசமும் இல்லாமல் சொல்ல முடியும் என்பதை நிரூபித்துள்ளார் இயக்குனர் பாலாஜி சக்திவேல். இந்த திரைப்படத்தை பற்றிய எனது பார்வையை தெரிந்து கொள்ள இங்கே செல்லுங்கள். நான் இந்த திரைப்படத்தை பற்றி இங்கே மீண்டும் எழுதக் காரணம் இதில் எடுத்தாளப்பட்டுள்ள கதைக்கலன் மற்றும் இதன் கதை மாந்தர்கள். ஆமாம் அனைவரையும் நடிகர்கள் என்பதையும் தாண்டி உண்மை மனிதர்களாக கண் முன்னே உலவ விட்டிருக்கிறார்கள்.

முதலில் கதைக்களனைப் பற்றி பார்ப்போம்.

இந்த கதையின் நாயகன் வேலு தர்மபுரி மாவட்டத்திலுள்ள ஒரு கிராமத்திலிருந்து வருவதாகக் கூறுகிறான். தமிழகத்தின் செல்லப்பிள்ளை என்று சில வருடங்களுக்கு முன்னால் இந்த மாவட்டத்தைப் பற்றிக் கூறுவார்கள். ஆனால் இன்று இந்த மாவட்டம் சவலைப் பிள்ளையாக மாறியது காலத்தின் கோலம். விவசாயத்தையே பெரிதாக நம்பியிருக்கும் மாவட்டம். ஆனால் கால மாற்றத்தில் விவசாயம் மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மையுடன் ஒதுக்கப்பட, விவசாயத்தை நம்பி பிழைப்பை நடத்தி வந்தோர் இன்று கட்டாயமாக அதிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டு வேறு தொழிலில் ஈடுபட நிற்பந்திக்கப்பட்டுள்ளனர். அப்படிபட்ட களனில் தொடங்குகிறது இந்தப் படம்.

விவசாயத்தின் வீழ்ச்சியால் துரத்தப்பட்ட வேலு, அன்றாட வாழ்க்கைக்காக வீட்டு வேலைக்கு செல்லும் ஜோதி, கூத்துக்கலை அழிந்துவரும் நிலையில் சினிமா வாய்ப்பு தேடி சென்னைக்கு வரும் சின்னசாமி, பதின்ம வயதுகளில் பருவ கவர்ச்சியில் வீழ்ந்து வாழ்க்கையை சிதைத்து கொள்ளும் பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளைகள், வழக்கு விசாரணை நடத்தும் ஆய்வாளர் என்று அனைத்து களன்களுமே நமக்கு புதியவை. இந்த சமூகத்தால் ஒதுக்கப்பட ஆனால் மிகவும் கவனிக்கப்பட வேண்டிய வாழ்க்கையை இந்த படம் பதிவு செய்திருப்பதே இதன் பலம்.

அடுத்து நாம் பார்க்க வேண்டியவர்கள் கதையின் மாந்தர்கள்:

ஏழ்மையினால் அப்பாவுக்கு ஏற்பட்ட கடனை அடைக்க பள்ளி படிப்பை பாதியிலேயே விட்டுவிட்டு வேலைக்கு செல்கிறான் வேலு. கந்துவட்டியின் கொடுமை அவனை வட நாட்டிற்கு வேலைக்கு துரத்துகிறது. அவனது பெற்றோரும் ஒரு விபத்தில் இறந்துவிடுகின்றனர். தகவலை காலம் கடந்து அறியும் வேலு, அவனது முதலாளியை தாக்கிவிட்டு சென்னைக்கு ஓடி வந்துவிடுகிறான். வந்த இடத்தில் பாலியல் தொழில் செய்யும் ரோசி அக்காவின் உதவியால் ஒரு நடைபாதை தள்ளுவண்டி கடையில் வேலைக்கு சேர்கிறான். கொஞ்ச நாளில் ரோசி அக்கா காணாமல் போகிறாள். வேலுவும் ஜோதியை ஒரு மோதலில் சந்திக்கிறான். மோதல் ஒருதலைக் காதலாகி பின்னர் அவனை சிறை வரை தள்ளுகிறது. வேலுவின் கதாபாத்திரம் இயல்பைக் கடக்காமல் யதார்த்தமாக கையாளப்பட்டிருக்கிறது. வேலுவாக வரும் ஸ்ரீயின் நடிப்பும் அதற்கு பாந்தமாகப் பொருந்துகிறது.

அடுத்து கூத்துக் கலைஞனாக வரும் சின்னசாமி. இப்போதான் டி‌வி பேட்டியில், மேட்டூர் பக்கம் ஒரு கிராமத்தில் கூத்து பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது இந்த சின்னசாமி கதாபாத்திரம் உருவானதாக இயக்குனர் கூறினார். முதன்முதலில் அந்த கூத்துக் காட்சியை காட்டியிருந்தால் கண்டிப்பாக அவன் ஒரு பெண் என்றே அனைவரும் நம்பியிருப்பார்கள். அப்படி ஒரு அருமையான நடிப்பு. பெண் போல வளைந்து நெளிந்து ஆடுவதும், நக்கலான தொனியுடன் வேலுவிடம் பேசுவதாகட்டும், பின்னி பெடலெடுக்கிறான் இந்த பையன். வடபழனியில் வாய்ப்பு தேடும் இவனுக்கு சீக்கிரம் பல பெரிய வாய்ப்புகள் கிடைக்கட்டும்.

ஜோதியாக வரும் ஊர்மிளா. தனது இயல்பான இளவயது சந்தோஷங்களை விட்டுவிட்டு அடுக்குமாடி குடியிருப்புகளில் வேலை செய்யும் பெண்களை நினைவுபடுத்துகிறாள் இந்த ஜோதி. எப்போதும் அமைதியாக, தெரியாமல் குறுக்கே வந்த வேலுவை சதா முறைத்துக்கொண்டு இருப்பது என்று பேசாமலேயே தனது கதாபாத்திரத்தை பேச வைக்கிறாள். அதிலும் கடைசி காட்சியில் மெல்ல அவள் உதடு துடித்தபடி முகத்திரை விலகும்போது மனது வலிக்கிறது. இனி நிஜத்தில் எந்த ஒரு பெண்ணிற்கும் இந்த கொடுமை நிகழாமல் இருக்க வேண்டுமே என்றே மனம் நினைக்கிறது. ஜோதியும் அவள் வேலை செய்யும் வீட்டிலுள்ள பெண்ணான ஆர்த்தியும் சம வயதினர்தான். ஆர்த்தி வாழ்வின் அனைத்து சந்தோஷங்களையும் அனுபவித்தபடி இருக்கிறாள். ஆனால் ஜோதி தன் வாழ்வையே ஒரு போராட்டமாக நடத்துகிறாள். இந்த முரண்பாடுதான் நமது அடையாளமா?

நகரத்து பள்ளி மாணவர்களின் வாழ்வும் இந்த படத்தின் ஒரு பகுதியாக[ஆனால் முக்கியமாக] வருகிறது. நான் பள்ளியில் படிக்கும்பொழுது உடன் படிக்கும் மாணவியருடன் அவசியம் இன்றி பேசக்கூடாது. மீறி பேசினால் ஏதோவொரு வகையில் தண்டனை கிடைக்கும். இந்த படத்தில் வரும் ஒரு மாணவி, பின் தொடர்ந்து வரும் பையனை pick-up செய்யுமாறு அறிவுறுத்துகிறாள். “பிடிச்சா continue பண்ணு, இல்லன்னா கழட்டி விட்டுடு” என்று யோசனை வேறு கூறுகிறாள். பொண்ணுங்க இப்படின்னா பசங்க எங்கடா துணி விலகும், அதை படம் எடுக்கலாம் என்று செல்போனோடு அலைகிறார்கள். பருவ வயதில் பாலியல் ஈர்ப்பு வருவது இயற்கையான ஒன்றுதான். ஆனால் இன்று விஞ்ஞானத்தின் அதீதமான வளர்ச்சி வளர் இளம்பருவத்தினருக்கு உதவி புரிவதாக இல்லை. மாறாக அவர்களை தவறாக வழி நடத்தி படுகுழிக்கே இட்டுச் செல்வதாக உள்ளது.

பள்ளி, கல்லூரிகளில் செல்போன் தடை செய்யப்படும்போது மாணவர்கள் சொன்னதை பார்த்திருப்பீர்கள்தானே?? என்ன சொன்னார்கள்? “செல்போன் இருப்பதால் நாங்கள் எங்கே இருக்கிறோம் என்று பெற்றோருக்கு உடனுக்குடனே தெரிவிக்க முடிகிறது, நண்பர்களுடன் பாடத்திலுள்ள சந்தேகங்களை தீர்த்துக் கொள்ள உதவியாக இருக்கும்...” இப்படி இன்னும் பல நியாயம் போல அமைந்த காரணங்கள் பல கூறினார்கள். ஆனால் இவை எல்லாம் உண்மைதானா? நிச்சயமாக இல்லை நண்பர்களே!!

விஞ்ஞானத்தின் வளர்ச்சியை நாமும் உடனே பயன்படுத்த வேண்டும் என்று எழும் ஆசை இயல்பான ஒன்றுதான். ஆனால் அதற்காக நாம் எடுத்து வைக்கும் முதல் அடி சரியான பாதையில் இருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் இப்படித்தான் என்று சொல்ல முடியாத பல வழிகளிலிருந்து இன்னல்களை சந்திக்க வேண்டி இருக்கும். இந்த படத்தில் பெங்களுக்கு மிக முக்கியமான செய்தி ஒன்று இருக்கிறது. நீங்கள் பொது இடங்களில் இருக்கும்போது உங்களை பல கண்கள் மேய்கின்றன. அதில் பல கேமரா கண்களும் அடக்கம் என்பதை மறந்து விடாதீர்கள். நாகரீகம் என்று சொல்லி உடல் அங்கங்கள் தெரியும்படி உடை அணிவதில் தொடங்குகிறது உங்களுக்கான ஆபத்து. உங்களுக்கு விருப்பமான உடை அணிவது உங்கள் உரிமையாக இருக்கலாம். ஆனால் அது அளவோடு இருந்தால் நலம். அளவுக்கு மிஞ்சினால்??

கோடை விடுமுறையில் குடும்பத்தோடு சத்யம், ஐநாக்ஸ் திரையரங்கில் படம் பார்க்க வருபவர்கள் இனி அவர்கள் பிள்ளைகளை எப்படி பார்ப்பார்கள்? நிச்சயமாக பிள்ளைகளின் செல்போன்கள் ஒருமுறையாவது சோதனை போடப்படும். கொஞ்சம் கண்காணிக்கப் படலாம். இதனால் நன்மை ஏதேனும் விளையுமா என்றால் இருக்கலாம். ஆனால் பெற்றோர் பிள்ளை இடையே பிரச்சினை வர வாய்ப்புகள் அதிகம். கவனத்தோடு கையாள வேண்டியிருக்கும். நல்லதே நடக்கும் என்று நம்புவோம்.

இந்த படத்தை பற்றி நல்லதான விமர்சனங்கள் வந்தபடி இருக்க, எதிர்மறை விமர்சனங்களும் வர ஆரம்பித்துள்ளன. அது எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். அச்சு பிச்சு கதாநாயகன் அறிமுகம், கதாநாயகியின் முகத்தை தவிர அவளின் உடல் பாகங்கள் அனைத்தையும் நெருக்கமாக காட்டும் மற்ற குப்பைகளுக்கு நடுவே ‘வழக்கு எண் 18/9’ திரைப்படம் நிச்சயம் அனைவரும் கொண்டாடப்பட வேண்டிய ஒன்று. ஒரு இயக்குனர் தந்தையின் நிலையில் இருந்து இளம் பிள்ளைகளின் நலனை கருத்தில் கொண்டு இந்த படத்தை எடுத்ததற்காக அவருக்கு ஒரு “ஓ” போடுவோம். இயக்குனர் சொல்ல வருவதும் நான் நினைப்பதும் ஒன்றேதான்.

அது.....

‘யாவரும் நலம்’

May 06, 2012

வழக்கு எண்: 18/9

No comments:

www.yaavarumnalam.com

விவசாயம் பொய்த்து வாழ வேறு வழியில்லை என்ற நிலையில் பிழைப்பை தேடி நகரத்துக்கு மக்களை துரத்துகிறது இன்றைய நுகர்வோர் கலாச்சாரம் மிகுந்த உலகம். இந்த கலாச்சாரம் வேகமாக பரவியதால் முதலில் அடிபட்டது விவசாயம்தான். விவசாயத்தில் வருமானம் குறைந்த காலங்களில் கடன் வாங்கி பிழைப்பை நடத்தினார்கள். கடனை அடைக்க மேலும் கடன். அதை அடைக்க மேலும் கடன் என்று கடனிலேயே வாழ்க்கையை ஓட்ட வேண்டிய நிர்பந்தம். இந்த கடின நிலையிலும் தாக்குப் பிடித்தவர்கள், சொந்த ஊரில் இருந்து பிழைத்துக் கொண்டார்கள். முடியாதவர்கள் வருமானம் தேடி நகரத்தை நோக்கி படையெடுத்தார்கள். அப்படி சொந்த மண்ணில் வாழ வழியை இழந்த குடும்பத்திலிருந்து வரும் பையனிடமிருந்து தொடங்குகிறது இந்த படத்தின் கதை.

ஒரு அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் வேலை செய்யும் ஜோதி(ஊர்மிளா) தாக்கப் படுகிறாள். அவளை மருத்துவமனையில் சேர்த்து விசாரணையை துவக்குகிறது காவல்துறை. ஜோதியின் அம்மா கொடுக்கும் தகவலின் பேரில், அந்த குடியிருப்பு இருக்கும் பகுதியில் தள்ளுவண்டி கடை நடத்தும் வேலு(ஸ்ரீ) காவல் நிலையத்துக்கு அழைத்து வந்து விசாரிக்கப்படுகிறான். வேலுவின் வாக்குமூலத்தில் அவன் ஜோதியை ஒருதலையாகக் காதலிப்பது தெரிய வருகிறது. விசாரணை நடக்கும் அதே நேரத்தில் ஆர்த்தி(மனீஷா யாதவ்) இந்த வழக்கு தொடர்பாக ஆய்வாளரிடம் பேச வருகிறாள். வேலுவை தொடர்ந்து ஆர்த்தியும் விசாரிக்கப்படுகிறாள். அவள் கூறும் விஷயம் இன்றைய பள்ளி மாணவர்கள் எத்தகைய சூழலில் அவர்கள் அறியாமலே சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று அதிர்ச்சியுடன் கூறுகிறது இந்த வழக்கு.

www.yaavarumnalam.com

நான் அறிந்த வரையில் சினிமா என்ற ஊடகத்தை மிகச் சரியாக பயன்படுத்தும் மிகச் சில இயக்குனர்களில் பாலாஜி சக்திவேல் முக்கியமானவர். அதுவும் இன்றைய மாணவர்கள் செல்போன் என்ற சனியனை [இந்த படத்தை பொறுத்த வரையில் அப்படித்தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது] கையில் வைத்துக் கொண்டு அடிக்கும் லூட்டி, அவர்களுக்கு தெரிந்தோ தெரியாமலோ அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் தவறான பாதை என்று அனைத்தையும் ஒரு அப்பாவின் அக்கறையோடு கையாண்டு நமக்கு நல்லதொரு படத்தை கொடுத்திருக்கிறார்.

இவரின் காதல் திரைப்படத்தை பார்த்துவிட்டு, இன்னதென்று சொல்ல முடியாத ஒரு உணர்வால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு மீண்டும் மீண்டும் அந்த படத்தை பார்த்தேன். அடுத்து அவரின் கல்லூரி படத்தை பார்த்து எனக்கு கோபமே வந்தது. தமிழ்நாட்டையே உலுக்கிய அந்த பேருந்து எரிப்பு சம்பவத்தை ஏதோ தேசிய கட்சி, ஆந்திரா என்று ஒப்பேற்றியிருந்தார். மிகவும் ஆழமான பதிவாக வந்திருக்க வேண்டிய அந்த படம் ஒரு சாதாரண நிகழ்வைப் போல படமாக்கப்பட்டிருந்தது. இயக்குனரும் பல கண்டனங்களை பெற்றிருப்பார் போல. விகடன் மூலம் அதற்கு மன்னிப்பும் கேட்டிருந்தார். அனைத்திற்கும் ஈடு செய்யும் விதமாக மிகவும் கவனமாகவும் தரமாகவும் இந்த வழக்கை நம் முன்னே சமர்பித்திருக்கிறார்.

www.yaavarumnalam.com

கந்துவட்டிக்கு கடன் வாங்கி கடனை அடைக்க முடியாமல் பிள்ளைகளை வேலைக்கு அனுப்பும் கொடூரம், பிளாட்பாரக் கடைகளில் வேலை செய்யும் சிறுவர்களின் நிலை, குடும்ப சூழ்நிலையால் அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் வேலைக்கு செல்லும் இளம் பெண்கள், பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளைகள் இன்று பெற்றோரை விட்டு எவ்வளவு தூரம் விலகி இருக்கிறார்கள், செல்போன் மூலம் தடம் மாறும் அவர்களது வாழ்க்கை என்று அனைத்து விஷயங்களையும் மிகவும் நேர்த்தியாக, உண்மைக்கு நெருக்கமாக படைத்துள்ளார் இயக்குனர். நடிகர்களைப் பொறுத்தவரை இது ஒரு படம் என்பதையும் மீறி ஒரு நல்ல படைப்பு என்பதை உணர வைக்கும் வகையில் அவர்கள் பங்கை மிகச் சரியாக செய்துள்ளார்கள். தொழில்நுட்பக் கலைஞர்களும் அவ்வாறே தங்கள் பங்கை செம்மையாக செய்துள்ளார்கள்.

 www.yaavarumnalam.com

பதின்ம வயதுகளில் இருக்கும் பிள்ளைகளின் பெற்றோர்கள், தமது பிள்ளைகளின் நடவடிக்கைகளை கண்காணிப்பது மிகவும் அவசியம் என்று உணர்த்துகிறது இந்த படம். இந்த வயது பிள்ளைகளின் சில நடவடிக்கைகளை பெற்றோர் கண்டிப்பார்கள். அவர்களின் சுதந்திரத்தை பறிப்பதற்காக அல்ல. அவர்கள் எந்த தவறான இடத்திலும், சூழ்நிலையிலும் சிக்காமல் இருக்க வேண்டுமே என்பதற்காக. ஆனால் இப்படி அக்கறை கொண்ட பெற்றோரை வில்லன்கள் போல பார்ப்பார்கள் பிள்ளைகள்.

வழக்கு எண் 18/9 படத்தை பார்த்தபிறகு, அவர்களின் நலனுக்காக வில்லனாகவே இருக்கலாம் என்றே தோன்றுகிறது. தப்பில்லை.

March 24, 2012

வெங்“காயம்”

No comments:

yaavarumnalam

பெரியார் என்றவுடன் உடனே நினைவுக்கு வருவது அவர் அடிக்கடி உதிர்த்த வார்த்தை ‘வெங்காயம்’. உரிக்க உரிக்க உள்ளே ஒன்றும் இல்லாதது வெங்காயம். ஆனால் வெங்காயம் உரிப்பவரை கண்ணீரில் நனைத்துவிடும். அது போலத்தான் மூட நம்பிக்கைகளும். நம் வாழ்க்கைக்கு பயன் தரக்கூடிய ஒரு விஷயம் கூட அதில் இருக்காது. ஆனால் அதில் சிக்கிவிட்டால் நம் வாழ்க்கையை சின்னா பின்னமாக்கிவிடும். இதை உணர்த்தவே ஒன்றும் இல்லாத விஷயத்தை பெரியார் வெங்காயம் என்றார். அதேபோல ஜோசியம், பரிகாரம், நரபலி என்று ஊரை அடித்து உலையில் போடும் சாமியார்களை உரித்துக் காட்டுகின்றது இந்த வெங்“காயம்”.

சங்ககிரி மற்றும் அதன் சுற்றுப்புற ஊர்களில் சாமியார்களும், ஜோசியர்களும் அடுத்தடுத்து கடத்தப்படுகிறார்கள். ஆனால் யாரால், எங்கு, எதற்காக கடத்தப்பட்டார்கள் என்று காரணம் எதுவும் தெரியவில்லை. விசாரிக்க வரும் காவல்துறையும் கிடைக்கும் சிறு சிறு தடயங்களை வைத்து கடத்தல்காரர்களை நோக்கி முன்னேறுகிறார்கள். விசாரணையின் முடிவில் கடத்தியவர்களையும், அதற்கான காரணத்தையும் அறியும்போது தவறு யார் மீது என்று ஒரு பெரிய கேள்விக்குறியே எழுகிறது. அந்த கேள்விக்குறியையும் உரிய பதிலுடன் ஆச்சரியக்குறியாக மாற்றி நம்மை நிம்மதியாக வீட்டுக்கு அனுப்புகிறார் இயக்குனர். அந்த பதிலைக் கொண்டு வேண்டிய முடிவை எடுப்பது நமது கைகளில்.  
 
yaavarumnalam
 
 படத்தில் சத்யராஜ் தவிர அனைவரும் புதுமுகங்களே. படத்திற்கு கூடுதல் பலம் தருவதும் அதுதான். பாட்டி, கூத்தாடி கலைஞர், சிறுமியும் கூட வரும் சிறுவர்கள் என ஒவ்வொருவரும் அவரவர் விதத்தில் கவர்கிறார்கள். குறிப்பாக அந்த சிறுமியின் வெள்ளந்தியான சிரிப்பு கொள்ளை கொள்கிறது. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதத்தில் ஜோசியர், சாமியார்களால் பிரச்சினை. அதனால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் எடுக்கும் முடிவுதான் படத்தின் பின்பாதி.

இதுவரை அவிங்க, இவிங்க என்று மதுரை வட்டார படங்களையே பார்த்து சலித்தவர்களுக்கு இதோ யதார்த்த நடையை கொண்ட கொங்கு தமிழில் ஒரு படம். அதுவும் அந்த மண்ணை சேர்ந்த எனக்கு இது ஒரு கூடுதல் மகிழ்ச்சியை கொடுத்தது. பூனைக் குட்டியை ‘கிளீஸ் குட்டி’ என்று கொஞ்சுவது, நமக்கு மிகவும் நெருக்கமானவரை “என்றா திருவாத்தானாட்டம் பேசுற?” என்று உரிமையுடன் திட்டுவது. இப்படி மண்ணின் மனம் வீசும் பல சொல்லாடல்கள் படம் முழுக்க விரவிக் கிடக்கின்றன.

நாயகன்-நாயகி மோதல் பின்பு காதல் என்று ஆரம்பிக்கும் படம், பைத்தியம் பிடித்த பாட்டியின் வருகைக்குப் பிறகு மெல்ல சூடு பிடித்து படம் முடியும் தருவாயில் பற்றி எரிகிறது. படத்தின் இறுதிக் காட்சியில் வரும் வசனங்கள் ஒவ்வொன்றும் நெத்தியடி. ஒரேயொரு பாடல் காட்சியில் சத்யராஜ் வந்து சிறுவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கையும், பகுத்தறிவும் ஊட்டுகிறார். 
 
 
படத்தின் சிறப்புகளை இதுவரை பார்த்துவிட்டோம். குறைகளே இல்லையா என்றால்.. இருக்கிறது. பாண்டிச்சேரியில் நரபலி கொடுக்கும் சாமியார் சங்ககிரியில் சிக்குவது, படத்தின் இறுதியில் சிறுவர்களும், சிறுமியும் அவ்வளவு தெளிவாக பகுத்தறிவு பேசுவது. ஆனால் கதையின் ஓட்டத்தில் இவை எல்லாம் குறைகளாகவே தெரியவில்லை. இன்றைய சூழலில் மூட நம்பிக்கை மலிந்து கிடக்கும் நமது சமூகத்திற்கு இது போன்ற படங்கள் அவசியம் தேவை. இதுவரை ஜோஸ்யம், பூஜை, புனஸ்காரம் என அலைந்தவர்கள் இந்த படம் பார்த்து ஏதேனும் யோசிப்பார்களானால் அதுவே இந்த படத்திற்கான வெற்றி.

முதல் படத்திலேயே எந்த சமரசமும் இல்லாமல் சொல்ல வந்ததை எளிமையாக, தெளிவாக, வலிமையுடன் கூறி வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார் இயக்குனர் சங்ககிரி ராஜ்குமார். பெருமுயற்சி எடுத்து இந்த படத்தை மறு வெளியீட்டிற்கு ஏற்பாடு செய்து உலகறிய செய்த இயக்குனர் சேரனுக்கு பாராட்டுகளும், நன்றிகளும்.



அரங்கம் பக்கம்: கொங்கு தமிழ் புதிதாக இருப்பதால் சலிப்பு ஏற்படுத்தியிருக்குமோ என்னமோ..!! படத்தின் ஆரம்பத்தில் அசுவாரசிய முனகல்களும், நக்கல் பேச்சும் ஆங்காங்கே எழுந்த வண்ணம் இருந்தது. ஆனால் படத்தின் போக்கில் அமைதியானவர்கள் இறுதிக் காட்சியில் கரவொலி எழுப்பி படத்திற்கு உரிய மரியாதையை கொடுக்கவே செய்தார்கள்.

March 17, 2012

கர்ணன்

1 comment:



இந்த திரைப்படம் வெளியான ஆண்டு 1964. இப்படம் வெளியான சமயத்தில் நம்மில் பெரும்பாலானோர் பிறந்திருக்கவே இல்லை.

நவீனத்தின் துணை கொண்டு புதிய மெருகேற்றலுடன் மறுபதிப்பு கண்டிருக்கும் இப்படம், இன்று வெளியாகும் சமயத்தில் இந்த படத்தில் நடித்த, பணிபுரிந்த யாரும் உயிருடன் இல்லை (இசையமைப்பாளர் M.S. விஸ்வநாதன் தவிர...).

இன்றைய தேதியில் தலைமுறை கடந்து நிற்கும் படைப்பிற்கு மிகச் சரியான உதாரணம் இந்த திரைப்படம். திரையரங்கில் இன்று வந்த மக்கள் கூட்டம் அதை நிரூபித்தது.



இனி மக்களின் பேராதரவு பெற்ற பழைய படங்கள் இது போல மறு பதிப்பு காணும் என்று எதிர்பார்க்கலாம்... பார்ப்போம்...

March 16, 2012

மார்ச் 18 - மெரினாவில் ஒன்று கூடுவோம்

No comments:







சாதி, மாதம், இனம் கடந்து தமிழர்களாய் ஒன்று கூடுவோம். நமது ஒற்றுமை மூலம் தமிழர்களுக்கு நீதி வழங்க சர்வதேசத்தை நெருக்குவோம். தமிழர்கள் குரலை ஐ.நா வரை ஒலிக்க செய்வோம்.

March 10, 2012

ஆட்டுக்கல் [10/03/2012]

No comments:
 இலங்கை:


ஈழத்தில் கொலை வெறியாட்டம் ஆடிய இலங்கைக்கு எதிராக அமெரிக்கா ஐ.நா மனித உரிமை ஆணையத்தில் தீர்மானம் ஒன்றை கொண்டு வந்துள்ளது. 47 நாடுகளை உறுப்பினர்களாக கொண்டுள்ளது இந்த ஆணையம். ஏற்கனவே 22 நாடுகள் ஆதரவு தெரிவித்துள்ள நிலையில் இலங்கைக்கு நெருக்கடி முற்றியுள்ளது. இலங்கையும் இந்த தீர்மானத்தை எப்பாடுபட்டாவது தடுக்க வேண்டிய அனைத்து முயற்சிகளை எடுத்து வருகிறது. இந்த தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டால் பொருளாதார தடை, பல்வேறு விசாரணைகள் என்று இலங்கையே ஆட்டம் கண்டு விடும்.

நீண்ட காலத்திற்கு பிறகு இலங்கைக்கு எதிராக தீர்மானம் கொண்டு வந்திருப்பது உலகத் தமிழர்களிடையே ஒரு பெரும் எதிர்பார்ப்பை உண்டாக்கியிருக்கிறது. ஆனால் இந்த விஷயத்தில் முக்கியமாக எடுக்க வேண்டிய இந்தியாவோ கனத்த மௌனம் சாதிக்கிறது. இந்தியாவின் இந்த மௌனம் பலருக்கும் பலவித எண்ணங்களை தோற்றுவிக்காமல் இல்லை. காரணம், இதுவரை இலங்கையில் நடந்த அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கும் இந்தியாவின் பங்கு உண்டு என்று அனைவருக்கும் தெரியும். ஏற்கனவே இலங்கையின் நட்பு நாடான ரஷ்யாவும், சீனாவும் பகிரங்கமாக இலங்கைக்கு ஆதரவு தெரிவித்துள்ளன. அதனால் இந்த தருணத்தில் இந்தியாவின் நிலை என்ன என்பது மிகவும் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

இந்தியா தொடர்ந்து காட்டி வரும் மௌனம் பல்வேறு ஊகங்கள் கிளம்பவும் அடித்தளம் அமைக்கிறது. கடைசி நேரத்தில் இந்தியா இலங்கைக்கு ஆதராவான நிலைப்பாடு எடுக்கலாம் என்று ஒரு கருத்து நிலவுவதால் உலகத் தமிழர்களிடையே அதிர்ச்சியை உண்டாக்கியுள்ளது.

உலகத் தமிழர்களின் முக்கியமாக ஈழத் தமிழர்களுக்கு மகிழ்ச்சியான தருணம் என்று கூறினால் அது இந்த தீர்மானம் இலங்கைக்கு எதிராக நிறைவேற்றப்படும் நேரம் என்று கூறலாம்.

அந்த மகிழ்ச்சியான தருணம் அனைவருக்கும் கிட்டுமா?

பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்!!
==========================================================================

வியாபாரம்:
 
மக்களின் கோடீஸ்வர கனவு தொலைக்காட்சிகளில் நன்றாகவே அறுவடை செய்யப்படுகிறது.

விஜய் டிவியின் 'ஒரு கோடி': க்ரோரேபதியின் காமெடி ரீமேக்,

சன் டிவியின் 'ஒரு கோடி': நல்ல கதை, ஆனால் சொதப்பல் திரைக்கதை, வசனம்

ஆனால் இரண்டுமே கண்டிப்பாக சூப்பர் ஹிட் ஆக்கப்படும்....
==========================================================================

ஆனந்த விகடன்:

இந்த வார ஆனந்த விகடனில் ராஜு முருகனின் 'வட்டியும் முதலும்' படித்தேன். ஒவ்வொருவரின் வாழ்வில் வரும் 'ஏதுமற்ற பருவம்' பற்றி மிக அருமையாக எழுதியிருக்கிறார்.

எனக்கு என்னவோ அவர் விவரித்து எழுதியிருக்கும் ஏதுமற்ற பருவத்தின் அன்றைய நிலையில் கொஞ்சம், இன்றைய நிலையில் கொஞ்சம் என இரண்டு நிலைகளின் கலவையாக நான் இருப்பது போல தோன்றுகிறது.
------
அன்புமணியின் பேட்டி படித்தவுடன் மனதில் தோன்றியது...

"என்னமோ போடா மாதவா..."
 ==========================================================================

 புத்தகம்:
 

"எஸ்டேட் ஆரம்பிச்சதிலிருந்து லட்சக்கணக்கான செத்துப்போன அல்லது கொல்லப்பட்ட தொழிலாளிகள், எழுத்தர்கள் ஆகியோர்களுடைய ரத்தத்தையும் சதையையும் உரமாப் போட்டுதான் இந்தத் தேயிலைப் புதர்களெல்லாம் வளர்ந்திருக்குன்னு சொன்னா அது முழுக்க முழுக்க சரியாத்தான் இருக்கும்னு நினைக்கிறேன் டாக்டர். ஒவ்வொரு தேயிலைப் புதருக்கும் ரெண்டு மூனு இந்தியர்களுடைய உயிராவது பலியாயிருக்கும்னு சொன்னா அதுல மிகைப்படுத்தலே இருக்காது."

#எரியும் பனிக்காடு (Red Tea) புத்தகத்திலிருந்து.....

ஆசிரியர்: பி.எச்.டேனியல், தமிழில்: இரா.முருகவேள்
==========================================================================
 நினைவுகள்:


ஆதித்யாவில் 'முறை மாமன்' திரைப்படம் பார்த்தேன்.

பல வருடங்களாக தாயை பிரிந்திருக்கும் மகள் தன் தாய்க்கு கடிதம் எழுதுகிறாள்... கடிதம் கிடைக்கப் பெற்ற தாய் தபால்காரரையே அந்த கடிதத்தை படித்து காண்பிக்கும்படி கூறுகிறார்...


இன்று நாம் ஏறக்குறைய இழந்துவிட்ட கடிதம் எழுதும் பழக்கத்தை உயிர்ப்புடன் காட்சியாகப் பார்க்கும்பொழுது மனதினுள் பலவித எண்ணங்களை எழுப்புகிறது.

"சார்.. போஸ்ட்!!!" என்ற குரலை கேட்க்கும்பொழுது கிடைக்கும் எதிர்பார்ப்பும், ஆனந்தமும் இன்று நிச்சயம் இல்லை அல்லது வெகுவாகக் குறைந்துவிட்டது. ஏதேனும் அலுவல் ரீதியான கடிதம் தவிர இன்று உறவுகளிடம் இருந்து கடிதம் வருவது மிகவும் அரிதாகிவிட்டது.

#மலரும் நினைவுகள்


மீண்டும் சந்திப்போம்..!!!

 

March 08, 2012

ஓர் அறிவிப்பு

No comments:

நண்பர்களுக்கு வணக்கம்.

எனது தளத்தின் பெயர் மாற்றம் பற்றிய சிறு அறிவிப்பு இது. இதுவரை தளத்தின் பெயர் 'யாவரும் நலம்' என்றும் தளத்தின் தலைப்பு 'நல்லவன்' என்றும் வைத்திருந்தேன். எனது தளத்தை இரண்டு பெயருடன் அறிமுகம் செய்து கொள்ள வேண்டிய நிலையில் இருந்தேன்.

"தளத்தின் பெயர் 'யாவரும் நலம்', 'நல்லவன்' என்ற பெயரில் எழுதுகிறேன்." என்று அறிமுகம் செய்து கொள்ளும் வேளையில் இரண்டு தளத்தில் எழுதுகிறீர்களா? என்ற கேள்வியையே பெரும்பாலும் எதிர்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. 

இது போன்ற சங்கடங்களை தவிர்ப்பதற்காக இனி தளத்தின் முகவரியிலேயே தொடர முடிவு செய்துள்ளேன். அதனால் இனி என் தளத்திற்கு ஒரே பெயர்தான். அது 'யாவரும் நலம்'. அடையாளத்திற்காக 'யாவரும் நலம்' வெங்கட்.

அதேபோல தளத்தின் முகவரி ஆங்கிலத்தில் எழுதும்போது www.yaavarumnalam.com என்று கொடுக்கவும். அதாவது 'y' அடுத்து இரண்டு 'a' கொடுக்க வேண்டும். www.yavarumnalam.com என்று கொடுத்துவிட்டு தளத்தினை பார்க்க முடியவில்லை என்று கூறிய நண்பர்களுக்காக இந்த விளக்கம்.

நண்பர்கள், வாசகர்கள் அனைவரும் இதுவரை எனக்கு அளித்து வந்த ஆதரவையும், அன்பையும் தொடர்ந்து அளிக்க வேண்டுகிறேன்.

நன்றி.

நட்புடன்,
'யாவரும் நலம்' வெங்கட்.


March 02, 2012

அரவான்

2 comments:


வரலாற்றுப் படம் என்றாலே அரசர்கள், போர்க்களம் என்றிருந்த தமிழ் சினிமாவில் அந்த காலத்தில் வாழ்ந்த கடை நிலை மக்களின் மீதும் நமது இயக்குனர்களின் பார்வை திரும்பியிருப்பது வரவேற்கத்தக்கது. அந்த வகையில் 18ம் நூற்றாண்டில் தென் தமிழகத்தில் வாழ்ந்த கள்ளர்கள் மற்றும் காவலர்கள் பற்றிய படமே வசந்தபாலனின் ‘அரவான்’. எழுத்தாளர் சு.வெங்கடேசன் எழுதிய ‘காவல் கோட்டம்’ நாவலின் சிறு பகுதிதான் இந்த படத்தின் கதை, வசந்தபாலனின் கூடுதல் கதையுடன்.

நேரம் பார்த்து ஊருக்குள் சென்று திருடுவதில் பசுபதி குழுவினர் மிகக் கெட்டி. ஆனால் அவர்கள் பெயரை சொல்லி ஒருவன் ஊருக்குள் திருடுவது பசுபதிக்கு தெரிய வருகிறது. அதை பற்றி விசாரிக்க செல்கையில் ஆதியின் அறிமுகம் கிடைக்க, அவரை தங்களது ‘கொத்தில்’ இணைத்துக் கொள்கிறார். ஒரு மாடு பிடிக்கும் போட்டியின்போது கரிகாலனும் அவரது ஆட்களும் வந்து ஆதியை அடித்து தூக்கி செல்கிறார்கள்.

ஏன் என்ற காரணத்துக்காக விரிகிறது flash back. ஆதியும், கரிகாலனும் பக்கத்து ஊர்க்காரர்கள். அனைவருமே பாளையத்துக்கு காவல் பணி புரிபவர்கள். ஐந்து தலைமுறைகளாக ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக இரண்டு ஊர்க்காரர்களுக்கும் அடிக்கடி சண்டை வருகிறது. இதற்கிடையில் கரிகாலனின் ஊர்க்காரரான பரத் ஆதியின் ஊரில் இறந்து கிடக்கிறார். இதனால் மூளும் சண்டை, மனித பலி கொடுத்தால் சமாதானம் என்று முடிவாகிறது. பலி யார், அடித்து தூக்கி செல்லப்பட்ட ஆதியின் நிலை என்ன என்று ‘மிகப்’ பொறுமையாக திரையில் சொல்கிறார்கள்.

படத்தில் முழு முதல் பாராட்டு பெறுபவர் ‘கலை இயக்குனர்’ விஜய் முருகன். வாழ்த்துகள். வரலாற்றுப் படத்திற்கு மிக முக்கியமான பங்களிப்பு இவர்களிடமிருந்துதான் தேவை. காலம், சூழல் என அனைத்தையும் உருவாக்கி வரலாற்றின் களத்தை நம் கண் முன்னே உலவ விடுபவர்கள். விஜய் முருகனும் அதை சரியாகவே செய்திருக்கிறார். குடிசை, மாட்டு வண்டி, பனை ஓலைப் பாய், அரிசி புடைக்கும் முறம், அரிவாள் என சிறு விஷயங்கள் முதல் அனைத்து நிலைகளிலும் கவனம் செலுத்தி மிக நுட்பமாக படத்தில் வரும் கிராமங்களை உருவாக்கி உள்ளார். மீண்டும் வாழ்த்துகள்.

 

அடுத்து கவனம் ஈர்த்த விஷயம் ஒளிப்பதிவு. வரலாற்றுப் படத்தை நம் மனதோடு ஒன்ற வைப்பதற்கு ஒளிப்பதிவிற்கும் ஒரு முக்கிய பங்கு உண்டு. அதற்கான வேலையை செவ்வனே செய்துள்ளார் ஒளிப்பதிவாளர் சித்தார்த்.

என்னதான் வரலாற்றுத் திரைப்படம், தமிழ் சினிமாவில் ஒரு முக்கியமான பதிவு, இந்த படத்தின் குழுவினரின் அயராத உழைப்பு என்று யோசித்தாலும் படத்தின் குறைகளையும் சொல்லத்தான் வேண்டியிருக்கிறது. படத்தின் முக்கிய பலமே கதைதான். இப்படி ஒரு சமூகம் இருந்தார்கள் என்று இனிமேல்தான் பல பேருக்கு தெரிய வரும். அதே வேளையில் படத்தின் பலவீனமாக திரைக்கதை அமைந்துவிட்டதை சொல்லியே ஆக வேண்டும். நல்ல கதையில் மிகவும் மெதுவாக செல்லும் திரைக்கதை நம் பொறுமையை சோதிக்கவே செய்கிறது.

அடுத்து படத்தில் மிகப் பெரிய சொதப்பல் Graphics. பாம்பும், காளைக் கூட்டமும் தனித்தே தெரிகின்றது. அதுவும் காளைக் கூட்டத்தில் ஆதி வரும் காட்சி பர பரவென பற்றியெரிந்திருக்க வேண்டாமா? Graphics சொதப்பலால் காட்சியில் வேண்டிய அழுத்தம் இல்லாமல் ஏனோவென்று கடந்து செல்கிறது. இன்னும் கொஞ்சம் செலவு செய்திருக்கலாம்.

நடிகர்கள் வரிசையில் பசுபதி வழக்கம் போல அசத்துகிறார். ஆதி ஆறு பொட்டல உடம்புடன் (அதாங்க six pack body) நன்றாகத்தான் இருக்கிறார். ஆனால் இவர் ‘நடிப்பது’ நன்றாகவே தெரிகிறது. ஒரு வரலாற்றுப் படத்தில் நடிக்கிறோம் என்று உணர்ந்துதான் நடித்தாரா என்று தெரியவில்லை. “நீ இன்னும் வளரனும் தம்பி..!!”. அதுவும் அந்த அருவியில் குதிக்கிற காட்சியில் நீங்க ‘வேட்டைக்காரன்’ விஜய்கிட்ட பயிற்சி எடுத்திருக்கணும். அவர் பாருங்க அருவியில் விழுந்து உடலில் காயம் இருந்த இடம் தெரியாமல் சுத்தமாக வெளியே வருவார். ஆனா நீங்க காலை உடைச்சுக்கிட்டீங்க. என்னமோ போங்க..!!

நாயகிகளாக அர்ச்சனா கவி மற்றும் தன்ஷிகா. மற்றப் படங்களுக்கு பரவாயில்லை. ஆனால் வரலாற்றுப் படங்களுக்கு தமிழ் நான்கு பேசத் தெரிந்திருப்பது மிகவும் அவசியம் அல்லவா? ஆனால் படத்தில் இவர்கள் பேசும் வசனத்திற்கு உதட்டசைவு பொருந்தவேயில்லை. அர்ச்சனா கவி பேசும் வசனமும் அதற்கு அவர் கொடுக்கும் முக பாவமும்.. என்னத்தை சொல்ல?

நடிகர் பரத் ஒரு சிறிய கதாபாத்திரத்தில் வருகிறார். நன்றாக வளர்ந்து வந்த நடிகர். ‘பழனி’ என்ற ஒரு சூப்பர் டூப்பர் அட்டு படத்தில் விழுந்தவர் இன்னும் எழுந்திருக்கவே இல்லை. இந்த படத்தில் கதை ஓட்டத்திற்கு ஒரு முக்கியமான திருப்பு முனையாக வருகிறார். இவருடைய காதலியாக இன்னும் சிறிய கதாபாத்திரத்தில் நடிகை அஞ்சலி. இவரை திரையில் பார்த்தவுடன் அரங்கத்தில் என்னா விசில். படத்தோட முக்கிய நடிகர்களுக்குக் கூட அப்படி ஒரு வரவேற்பு இல்லை. இதுக்காகவே நீங்க இன்னும் நிறைய படங்கள் நடிக்கணும் அம்மணி. இவருக்கு ஒரு வசனம்கூட இல்லை. ஆனாலும் படத்தின் ஓட்டத்தில் சோர்ந்திருந்த மக்களுக்கு புத்துணர்வு கிடைத்தது போல இருந்தது இவரின் வரவு.(உங்கள் குருபக்தியை மெச்சினோம்!!!) படத்தின் பின்பாதியில் திடீரென்று வந்து கலகலப்பூட்டியவர் நடிகர் சிங்கம்புலி. கிடா மீசையும், முள்ளம்பன்றி தலையுமாக வந்து இவர் பேசும் ஒவ்வொரு வசனமும் அரங்கம் முழுதும் சிரிப்பலை.

படத்தின் தயாரிப்பு ‘அம்மா கிரியேஷன்ஸ்’ சிவா. இது போன்ற ஒரு முக்கியமான வரலாற்றுப் படத்திற்கு ஆதரவு தந்து தயாரிக்க முன் வந்ததற்கு பாராட்டுகளும், நன்றிகளும்.

வரலாற்றுப் படங்கள் மீது நமக்கு என்றுமே தணியாத ஒரு ஆர்வம் உண்டு. நாம் கண்டிராத காலத்தை காணும் வாய்ப்பு கிடைப்பதே அதற்கு காரணம். அதனால் வரலாற்றுப் படம் என்றாலே ஒரு வித எதிர்பார்ப்பு உருவாகிவிடுகின்றது. அதற்கு சமீபத்திய உதாரணம் ஆயிரத்தில் ஒருவன், பாலை, வாகை சூட வா போன்ற படங்கள். ஆனால் இவை அனைத்தும் மக்கள் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்தனவா என்றால் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். காரணம் முறையே படத்தில் சொல்லப்பட்ட செய்திகளின் முரண்பாடு, தயாரிப்பு நிர்வாகம், திரைக்கதை போன்றவை. பல முக்கியமான விஷயங்களை ஆய்வு செய்து, வேண்டிய தகவல்களை திரட்டி அனைத்தையும் நேர்த்தியாக இணைத்து வழங்குவதில்தான் இயக்குனரின் சாமர்த்தியம் இருக்கிறது. இதில் எங்கேனும் தெரிந்தோ தெரியாமலோ சருக்கும்போதுதான் நமது எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றத்தில் முடிகிறது.

அரவானிலும் திரைக்கதையில் ஏற்பட்ட தொய்வு அந்த ஏமாற்றத்தையே தருகிறது. திரைக்கதை ஏற்படுத்திய சலிப்பு கடைசியில் இயக்குனர் சொல்ல வந்த செய்தியை கவனிக்க விடாமல் செய்து விடுகிறது. இருந்தும் 18ம் நூற்றாண்டின் கள்ளர்கள் வாழ்வு, மனித பலி என்று தமிழ் சினிமாவிற்கு புதிய மற்றும் முக்கியமான களன், அதற்கு ஏற்றார்போல கதை தேர்ந்தெடுத்து கொடுத்த வகையில் தமிழ் சினிமாவின் முக்கிய பதிவு ‘அரவான்’.

படத்திற்கான முதல் பூங்கொத்து பெறுபவர்: ‘கலை இயக்குனர்’ விஜய் முருகன்.

கூடுதல் பூங்கொத்து பெறுபவர்: ‘தயாரிப்பாளர்’ சிவா.


February 20, 2012

அம்புலி 3D - வரலாற்றுப் புனைவில் ஓர் கருப்புச் சட்டை

2 comments:



 
நம்மில் பெரும்பாலானோர் முதன்முதலில் முப்பரிமானத்தில் பார்த்த திரைப்படம் ‘மை டியர் குட்டிச்சாத்தான்’. அதன் பின்னர் அனைவரையும் சென்று அடையும் வகையில் வந்த திரைப்படம் ‘அவதார்’. வந்த வேகத்தில் வசூலையும் வாரிக் குவித்தது. மெல்ல திரைப்பட ரசிகர்களிடையே 3D மேல் ஒரு மோகம் வர ஆரம்பித்தது. சாதாரணமாக எடுக்கப்பட்ட திரைப்படங்கள் கூட 3D சட்டை போட்டுக்கொள்ள ஆரம்பித்தன. இருந்தாலும் ‘அவதார்’ ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை எந்த திரைப்படங்களாலும் ஏற்படுத்த முடியவில்லை. இதுவரை நாம் பார்த்த 3D படங்கள் அனைத்தும் தமிழ் படுத்தியவையே அன்றி நேரடியாக தமிழில் எதுவும் வரவில்லை.
 
 
 
இதோ..!! நேரடியாக நாம் பெருமைப்படும் வகையில் நம் தமிழில் ஒரு 3D படம். ஒரு திகில் படத்துக்கு தேவையான கதை, தெளிவான திரைக்கதை, தேர்ந்த நடிகர்கள் என வேண்டிய அனைத்தையும் கொண்டு ஒரு அழகான 3D படத்தை நம் கண் முன்னே உலவ விட்டிருக்கிறார்கள் இரட்டை இயக்குனர்களான ஹரி ஷங்கர் & ஹரேஷ் நாராயண். வாழ்த்துகள். ஆனாலும் இந்த படத்துக்கான முதல் பூங்கொத்து பெறுபவர் ஒளிப்பதிவாளர் சதீஷ் அவர்கள். 3D படத்துக்கான துல்லியமான காட்சியமைப்புகள், குறிப்பாக இரவு நேரக் காட்சிகள் கூட 3Dயில் தெளிவாக இருக்கும்படி காட்சிபடுத்திய விதம். மிக நன்று. கண் முன்னே வரும் பாம்பு, சோளக்கொல்லையின் தட்டைகள், கண்ணை குத்த வரும் பார்த்திபனின் ஈட்டி என ஒவ்வொன்றும் 3D அட்டகாசம். படத்தின் ஒவ்வொரு காட்சியிலும் படக்குழுவினரின் உழைப்பு தெரிகிறது.

 
 
அமுதனும் பாரிவேந்தனும் நண்பர்கள். கல்லூரி விடுமுறையில் தனது காதலியை சந்திப்பதற்காக அவள் ஊரான பூமாடந்திபுரம் செல்கிறான் அமுதன். கல்லூரியில் இருந்து அவள் ஊருக்கு ஊரைச் சுற்றி செல்ல வேண்டும் அல்லது ஒரு சோளக்கொல்லையை கடந்து செல்ல வேண்டும். ஆனால் பல வருடங்களாக அம்புலி என்ற மிருகம் அந்த சோளக்கொல்லை வழியே செல்வோரை அடித்து கொன்று விடுவதால் அந்த வழியை யாரும் பயன்படுத்துவதில்லை. மேலும் ஊரின் எல்லையில் ஒரு தடுப்பு சுவர் எழுப்பி அதை தாண்டாமல் ஊர் மக்கள் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இது எதுவும் அறியாத அமுதன் அந்த ஊருக்கு சென்று காதலியை சந்தித்து திரும்பும் வேளையில் அம்புலியால் துரத்தப்பட்டு தப்பிக்கிறான். பின்னர்தான் நண்பர்கள் இருவருக்கும் அம்புலி பற்றி தெரிய வருகிறது. இதுவரை அம்புலியை யாரும் பார்த்திராதலால் அதை பற்றி அறிய கிளம்புகிறார்கள். இவர்கள் மேற்கொள்ளும் விசாரணையில் முடிவு என்ன? அம்புலி யார் என்ற கேள்விகளுக்கு திகிலுடன் அமர வைத்து பதில் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.
 
 
 
படம் பார்த்தவுடன் எனக்கு படத்தை பற்றி “வரலாற்றுப் புனைவில் ஓர் கருப்புச் சட்டை” என்றுதான் தோன்றியது. இதுவரை வந்த படங்களில் என்னதான் பகுத்தறிவு பேசினாலும் கடைசியில் அந்த கதாபாத்திரம் தன் கஷ்டத்தை தீர்த்தது கடவுள்தான் என்று கட்சி மாற்றி மொத்ததையும் காலி பண்ணி விடுவார்கள். ஆனால் இதிலும் ஒரு பகுத்தறிவுவாதி வருகிறார். பிரச்சாரம் என்று எதையும் செய்யாமல் ஊரில் மக்களிடம் இருக்கும் பயத்தை போக்க அம்புலி விஷயத்தை பகுத்தறிவோடு அணுகுகிறார். படம் கடைசியில் மக்கள் கடவுளுக்கு பூஜை செய்தாலும் இவரது பேச்சில் இருக்கும் உண்மையை நம்பி அதன்படி நடப்பது அவ்வளவு யதார்த்தம். நான் பெருமையாக உணர்ந்த இடம் இது. எந்த நொண்டிச் சாக்கும் சொல்லாமல் கதாபாத்திரங்களை அதனதன் போக்கில் வடித்திருப்பது மிக அருமை.
 
 
நடிகர்களில் முக்கியமாக பாராட்டப்பட வேண்டியவர் ‘மைமிங்’ கலைஞர் கோகுல்நாத். அது ஏன் என்று படத்தை பார்த்து தெரிந்துக் கொள்ளுங்கள். நடிகர் பார்த்திபன் ஒரு சிறிய, முக்கியமான பாத்திரத்தில் வருகிறார். ஆனால் அவரது முக்கியத்துவத்தை புரிந்துகொள்வதற்குள் படம் முடிந்துவிடுவது சோகம். இவரது கதாபாத்திரத்தை இன்னும் கொஞ்சம் கவனமாகவும், கனமாகவும் அமைத்திருக்கலாம். மற்ற நடிகர்களான ராஜேந்திரன், ‘நண்டு’ ஜெகன், கலைராணி, உமாரியாஸ், தம்பி ராமைய்யா என அனைவரும் அவர்கள் பங்கை சரியாக செய்து கதை ஓட்டத்திற்கு நன்றாகவே துணை புரிந்திருக்கிறார்கள். நண்பர்களாக வரும் அஜய் மற்றும் ஸ்ரீஜித். கொடுத்த வேலையை சரியாக செய்திருக்கிறார்கள்.
 
 
 படத்தின் பலம் முதல் 10 நிமிடங்களில் வசனமே இல்லாமல் வரும் காட்சிகள், தெளிவான ஒளிப்பதிவு மற்றும் திரைக்கதை. படத்தின் பெயர் போடும்போதே கதையின் அமைப்பை நிழல் காட்சிகளாக காட்டியிருப்பது அற்புதம். அப்புறம் அம்புலி பற்றி கிடைக்கும் தகவல்களை ஓவியங்கள் போல சித்தரித்து காட்டி, பின்னர் உண்மை நிலை அறியும்போது அவையே காட்சிகளாக விரிவது அமர்க்களம். ஆனால் இவ்வளவு பலம் இருந்தும் பின்பாதியில் வரும் திரைக்கதையில் உள்ள தொய்வு சற்று அயர்ச்சி ஏற்படுத்துவதை மறுப்பதற்கில்லை. இதுதான் காரணம் என்று காட்டப்படும் வேளையில் திரைக்கதையில் ஒரு வேகம் இருக்க வேண்டும். ஆனால் அது இங்கே இல்லை. படத்திற்கு 5 பேர் இசை அமைத்திருக்கிறார்கள். பாடல்கள் படத்திற்கு பெரிய பலவீனம். இதுபோன்ற திரைக்கதைக்கு பாடல்கள் இல்லாமல் இருந்தாலே மிக அருமையாக இருந்திருக்கும். இந்த படத்திற்கு பாடல்கள் ஒரு மிகப்பெரிய தடைக்கல். ஆனால் பின்னணியிசை திகில் படத்திற்கு வேண்டிய உணர்வை கொடுக்கவே செய்கிறது.

மற்றபடி தெளிவான திரைக்கதை, நாம் சிறுவயதில் பாட்டியிடம் கேட்டு வளர்ந்த கதையை தேர்ந்த தொழில்நுட்ப உதவியுடன் மிக அருமையாக நமக்கு அளித்த அம்புலி இயக்குனர்களுக்கும், படக்குழுவினருக்கும் முக்கியமாக இது போன்ற புது முயற்சிக்கு ஊக்கமளித்து தயாரித்த தயாரிப்பாளருக்கும் மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள். 
 
 

February 18, 2012

நல்லவன் - 50

4 comments:
சென்ற பதிவான ‘தோனி’யுடன் 50-வது பதிவை தொட்டுவிட்டேன். இந்தப் பதிவுதான் 50-வதாக இடம் பெற்றிருக்க வேண்டும். ஆனால் தோனி என்னுள் ஏற்படுத்திய தாக்கம் அவன் தானாக வந்து அந்த இடத்தை பிடித்துக் கொண்டான். மகிழ்ச்சி. 2008-ல் எழுத ஆரம்பித்திருந்தாலும் மிகத்தீவிரமாக எழுத ஆரம்பித்தது 2011-இல்தான். ஆனாலும் இந்த குறுகிய காலத்தில் எனது எழுத்துக்களை ஏற்றுக்கொண்டு நிறை குறைகளை சுட்டிக்காட்டி ஆதரவு அளித்து வரும் அனைவருக்கும் இந்த நேரத்தில் எனது நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

மேலும் எனது கட்டுரைகள், சினிமா பார்வைகளைப் பற்றி எந்த சமரசமும் இல்லாமல் என்னிடம் விவாதித்து மேலும் எனது எழுத்தை செழுமை படுத்தும் சகோதரிகள் மற்றும் நண்பர்களுக்கும் எனது சிறப்பு நன்றிகள். எனது ஒவ்வொரு பதிவையும் படித்துவிட்டு என்னிடம் தனியாக விவாதிக்கும் எனது அக்காவிற்கு ஒரு சிறப்பு வணக்கம் [‘பொன்னியின் செல்வனை’ என் கையில் கொடுத்து நான் தீவிரமாக புத்தகம் படிக்க முதல் புள்ளி வைத்தவரே அவர்தான்]. பதிவு எழுத தொடங்கி இடையில் சிறிது தேக்கம் ஏற்பட்டபோது வேண்டிய ஊக்கம் அளித்து என்னை தொடர்ந்து எழுத தூண்டிய எனது தோழிக்கு இங்கே எனது நன்றியை தெரிவித்து கொள்கிறேன்.

இணையத்தில் பலரது பதிவுகளை நான் தொடர்ந்து படித்து வந்த நிலையில் என்னுள்ளும் எழுத வேண்டும் என்ற ஆசை மெல்ல எழுந்தது. குறிப்பாக ஜாக்கி சேகர், கேபிள் சங்கர், உண்மைத் தமிழன், லக்கி லுக் ஆகியோரது பதிவுகளை தொடர்ந்து படித்து வந்தேன். அதுவும் ஒவ்வொரு பதிவுக்கும் சுடச்சுட கிடைக்கும் பின்னூட்டங்கள் மிக சுவாரஸ்யம். எழுத்துக்கு மிக முக்கியமான அங்கீகாரம் பாராட்டுதானே!! அதுவும் உடனுக்குடன் கிடைக்கும் என்கிறபோது எழுத வேண்டும் என்கிற எண்ணம் என்னுள் தீவிரமாகியது.

இந்த நேரத்தில் நான் எழுத தொடங்கிய அந்த முதல் கனத்தை நினைத்து பார்க்கிறேன். அலுவலகத்தில் வேலையில்லாத ஒரு நாளில் சர்தார்ஜிக்கள் பற்றி நான் எழுதியதே முதல் பதிவானது. அதை ஒரு பதிவாக இணையத்தில் பார்த்த தருணம் இன்றும் மறக்க முடியாது. ரொம்ப சந்தோஷமாக உணர்ந்தேன். அடுத்து நிதானமாக யோசித்து எழுதிய பதிவு திருநங்கைகள் பற்றியது. அப்புறம் சோம்பலின் உச்சத்தில் இருந்ததால் 2009-இல் எதுவும் எழுதவில்லை. பின்னர் 2010-இல்தான் மெல்ல மீண்டும் எழுத வந்தேன். அதுவும் தீவிரமாக இல்லாமல் சினிமா, சிறு சம்பவங்கள் என்றே எழுதினேன்.

2011-இல்தான் நான் பதிவுகள் எழுதுவதில் கொஞ்சம் தீவிரமானேன். அதுவும் சினிமா பற்றி எழுதியிருந்தாலும் நான் முதல் முயற்சியாக சிறுகதைகள் எழுதியது இப்போதுதான். அதிலும் ‘குட்டிம்மா’ சிறுகதை எனக்கு பல பாராட்டுக்களை கொண்டு வந்தது. ஒரு அதிகாலைப் பொழுதில் என் அண்ணி போனில் என்னை அழைத்து ஒரு அரை மணி நேரம் ‘குட்டிம்மா’வைப் பற்றி என்னிடம் சிலாகித்துப் பேசினார். இது போன்ற பாராட்டுக்காகத்தானே எழுத வந்தேன். நானும் சரியான வழியில்தான் போகிறேன் என்று எனக்கு நம்பிக்கை வந்தது.

அதன் பின்னர் அரசியல் பற்றியும் எழுதினேன். அரசியலைப் பொறுத்தவரை அதன் ஆழம் வரையில் எல்லாம் எனக்கு அனுபவமில்லை. ஒரு குடிமகனின் பார்வையில் மனதிற்கு நல்லது, கெட்டது என்று தோன்றியவற்றை எந்த சமரசமும் இல்லாமல் நேர்மையாகவே எழுதி வருகிறேன்.

இவை அனைத்திலும் முக்கியமானது மெரினாவில் ஈழ மக்களுக்காக ஜூன்-26இல் நடந்த நினைவேந்தலையும், முல்லைப் பெரியாறு அணையை காக்க நடந்த பேரணியையும் பதிவு செய்தது. கிட்டத்தட்ட ஒரு பத்திரிக்கையாளன் போல அனைத்து நிகழ்வுகளையும் படம் எடுத்து, வேண்டிய குறிப்புகள் எடுத்து மொத்த நிகழ்வையும் ஒரு பதிவாக எழுதி பதிவேற்றிய அந்த தருணம் மிகப் பெருமையாக உணர்ந்தேன்.

நான் எழுதிய இந்த 50 பதிவுகளில் எல்லாமே நல்ல பதிவுகள் என்று மனம் ஒப்பவில்லை. சரிபாதியாக கழித்துவிட்டு பார்த்தால் கூட ஒரு 25 பதிவுகள் நல்ல எழுத்தில் சேரும் என்று தோன்றுகிறது. நான் எழுதிய ஒவ்வொரு எழுத்துக்கும் பாராட்டி, குட்டி, கூகிள், முகநூலில் பகிர்ந்து பலருக்கும் எனது எழுத்தை அறிமுகப்படுத்திய அனைத்து நல் உள்ளங்களுக்கும் மீண்டும் எனது நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். இதுவரை எனக்கு கிடைத்த பாராட்டுக்கள், குட்டுகள் என அனைத்தையும் தலையில் ஏற்றிக் கொள்ளாமல் மனதோடு வைத்து அடுத்த இலக்கை நோக்கி எனது எழுத்துப் பயணத்தை தொடர்கிறேன்.

எனது எழுத்துக்களை உலகம் முழுக்க எடுத்து சென்ற தமிழ்மணம், இன்ட்லி, தமிழ்10, யுடான்ஸ் குழுவினருக்கு எனது நன்றிகள்.

 
அன்புடன்,

நல்லவன்

February 17, 2012

தோனி

No comments:

 

“நமது கனவுகளை பிள்ளைகள் மேல் திணித்து அவர்கள் வாழ்க்கையை வீணாக்குவதைவிட, பிள்ளைகளின் திறமையை அறிந்து அந்த துறையில் அவர்களின் திறமையை வளர்த்தெடுத்தால், சாதனையும் வெற்றியும் நிச்சயம்.”

இதை அதிகப்படியான செலவில் நகைச்சுவை கலந்து சொன்னால் ‘நண்பன்’. அதுவே கொஞ்சம் வலியோடு தகப்பனாக உணர்ந்து யதார்த்தத்தின் அருகே வந்து சொன்னால் ‘தோனி’.

இரண்டு பிள்ளைகளுக்கு தகப்பனாக, அரசாங்க ஊழியனாக, துண்டு விழும் பட்ஜெட்டை சரி செய்ய ஊறுகாய் விற்று பிழைப்பை ஓட்டும் ‘மிடில் கிளாஸ் மாதவனாக’ பிரகாஷ்ராஜ். படிப்பை தவிர வேறு ஏதும் சொத்து அவர்களுக்கு தர முடியாது என்று நிறைய செலவு செய்து பெரிய பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்க வைக்கிறார். ஆனால் மகனுக்கோ படிப்பை விட கிரிக்கெட்டில்தான் ரொம்ப ஆர்வம். அப்பாவுக்கோ மகனை MBA படிக்க வைக்க ஆசை. தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இந்த புரிதல்கள் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வராமல் ஏற்படும் பாதிப்பும், பின்னர் அதனால் ஏற்படும் புரிதல்களுமே ‘தோனி’.

இது வெறும் அப்பா, மகன் படமாக இல்லாமல் இன்றைய கல்வி முறையையே கேள்வி கேட்கிறது இந்த படம்.

“குழந்தைங்கன்னா கஷ்டப்படாமதானே படிக்கணும்?”

“LKG போற குழந்தைக்கு எதுக்கு அத்தனை புத்தகம்? பெரிசாய்ட்டு என்ன மூட்டை தூக்கவா போகுது?”

“டீச்சர் உங்களுக்கே History மட்டும்தான் தெரியும். ஆனா பசங்க மட்டும் எல்லாத்தையும் ஒன்னா படிக்கணும்னா எப்படி?”

இப்படி வசனங்கள் மூலம் பல இடங்களில் கேள்வி கேட்கிறது இந்தப் படம்.

அதை எந்த பிரச்சார நெடியும் இல்லாமல் அழகாக ஒரு கதை மூலம் சொல்லியதில் அழகாக வெற்றி பெறுகிறார் இயக்குனர் பிரகாஷ்ராஜ். நடிப்பிலும் முதலிடம் தட்டி செல்வது இவரே. அதுவும் ‘நீயா நானா’ நிகழ்ச்சியில் வெட்கமும் கூச்சமுமாக பேச ஆரம்பித்து பின்னர் உணர்ச்சிக் குவியலாக மாறும் இடத்தில் பட்டையை கிளப்பி இருக்கிறார். அடுத்து நடிப்பில் கவனம் ஈர்ப்பவர் மகனாக வரும் ஆகாஷ் பூரி. இடைவேளைக்கு பின்னர் கோமா நிலையில் ஒரே திசையில் நிலைகுத்திய பார்வையுடன் வரும்போது எந்த சலனமும் காட்டாமலே கவனம் ஈர்க்கிறார்.


பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் ராதிகா ஆப்தே, மகளாக வரும் சிறுமி, காலனி நண்பர்கள், அலுவலத்தில் உடன் பணியாற்றுபவர்கள் என்று அனைவரும் அவரவர் வேலையை சரியாக செய்திருப்பதே இந்த படத்திற்கு பலம்.

இசை – இளையராஜா. ‘’சின்னக் கண்ணிலே’, ‘விளையாட்டா படகோட்டி’ பாடல்கள் கேட்ட மாத்திரத்தில் மனதில் நிற்கிறது. பின்னணி இசையில் இவரது உழைப்பு அபாரம். மகனிடம் மன்னிப்பு கேட்கும் இடத்திலும், தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியில் உருகும் இடத்திலும் பின்னணி இசை பலம் சேர்க்கிறது.

 

 படத்தின் இறுதியில் தமிழக முதல்வருடன் பேசும் காட்சி சற்று மிகையாக இருந்தாலும் இப்படி நடந்தால் நல்லா இருக்குமே என்று தோன்றுகிறது. இன்றைய கல்வி முறையின் பாதகத்தை முதல்வரிடம் விளக்கிவிட்டு, “உங்க ஒரே கையெழுத்தால் அடுத்து வரும் தலைமுறையே நல்லா இருக்கும். ஏதாவது செய்யுங்க!!” என்று பிரகாஷ்ராஜ் கூறும் இடத்தில் அரங்கம் முழுக்க பலத்த கைத்தட்டல்.

ஆனால் மார்க் வாங்கும் கல்வி முறை மாற வேண்டுமானால் அதற்கான முயற்சி நம்மிடமும் இருக்க வேண்டும். நம் பிள்ளைகளின் திறமைக்கும், விருப்பத்திற்கும் முன்னுரிமை கொடுத்தாலே போதும். காலமும், தேவையும் சேர்ந்து வேண்டிய மாற்றத்தை தானாகவே கொண்டு வந்துவிடும். போட்டி நிறைந்த இன்றைய சமூக சூழலில் இப்படியான எதிர்பார்ப்பு அசாத்தியம் என்றாலும், அனைவருக்கும் ஒருமித்த சிந்தனை இருந்தால் எதுவும் சாத்தியமே!!

சரி!! அப்போ படம் எப்படி?

17 x 8 = ? இந்த கேள்விக்கு ஒரு நொடிக்கூட தாமதிக்காமல் சட்டென பதில் சொன்னீங்கன்னா அதுதான் ‘தோனி’யின் வெற்றி.

நல்லவங்க...

ShareThis